Γένοβα: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Αλφρέντο Κόσπιτο για την επίθεση κατά Αντινόλφι (αναδημοσίευση)

Δήλωση που κατέθεσε ο Αλφρέντο Κόσπιτο στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

Από την κοιλιά του Λεβιάθαν

«τα όνειρα είναι να πραγματωθούν εδώ, στο παρόν, και όχι σ’ ένα υποθετικό μέλλον, γιατί τα μελλούμενα τα βγάζανε πάντοτε στο σφυρί οι ιερείς οποιασδήποτε θρησκείας ή ιδεολογίας ώστε να μπορούν να κλέβουν με ατιμωρησία. Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»
Πιερλεόνε Μάριο Πόρκου

«η επιστήμη είναι το αέναο ολοκαύτωμα της ζωής, φυγάδας, εφήμερης μα πραγματικής, στο βωμό των αιώνιων αφαιρέσεων. … Αυτό που διακηρύσσω λοιπόν είναι η εξέγερση της ζωής ενάντια στη διακυβέρνηση της επιστήμης»
Μιχαήλ Μπακούνιν

«ακόμα κι ενόσω ο άνθρωπος καταδίωκε ένα θεό μες στο δικό του το φαντασιακό, μια παιδιάστικη ηλιθιότητα τον κατακυρίευσε. … οι τεχνότητες ανέκυψαν υπέρτατες, κι αφού ενθρονίστηκαν, ρίξανε αλυσίδες πάνω στη διάνοια που τους είχε αναδείξει στην εξουσία»
Έντγκαρ Άλλαν Πόε

«η αυτοκρατορία που ’ναι θεμελιωμένη στο τίποτα, όπου κυρίαρχη βασιλεύει, τώρα δα καταρρέει. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της αλήθειας. Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Τουλάχιστον έτσι θα ’σαι σε θέση να πεις πως την έχεις ζήσει»
Congegno

«μπάσταρδοι!… ξέρω ποιος σας έστειλε»
Ρομπέρτο Αντινόλφι

Ένα υπέροχο μαγιάτικο πρωινό ενέργησα, και στο διάστημα εκείνων των λίγων ωρών απόλαυσα τη ζωή μου στο έπακρο. Για πρώτη φορά άφησα πίσω μου το φόβο και τις αυτοαιτιολογήσεις, αψηφώντας το άγνωστο. Σε μιαν Ευρώπη γεμάτη με σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, ένας απ’ τους κυριότερους υπευθύνους για την πυρηνική καταστροφή έμελλε να πέσει στα πόδια μου. Θέλω να είμαι πολύ σαφής: ο Πυρήνας Όλγα της FAI/FRI είναι μόνον εγώ και ο Νικόλα. Κανείς άλλος μήτε συμμετείχε μήτε συνεργάστηκε σ’ αυτήν τη δράση, ούτε και κανείς άλλος τη σχεδίασε. Κανείς δεν ήξερε οτιδήποτε για το εγχείρημά μας. Δεν πρόκειται να επιτρέψω να μπει η ενέργειά μου μέσα σ’ ένα αισχρό και παράλογο μιντιακό και δικαστικό καζάνι προκειμένου να αποσπαστεί η προσοχή απ’ τον πραγματικό στόχο της δράσης, με υλικά όπως «εκτροπή της δημοκρατικής τάξης», «ανατρεπτική οργάνωση», «ένοπλη συμμορία», «τρομοκρατία»: κενές φράσεις που γεμίζουν τα στόματα των δικαστών και των δημοσιογράφων.

Είμαι αντιοργανωτιστής αναρχικός γιατί εναντιώνομαι σε κάθε μορφή οργανωτικού αυταρχισμού κι εξαναγκασμού. Είμαι μηδενιστής γιατί ζω την αναρχία μου σήμερα, αντί να προσμένω μιαν επανάσταση η οποία, ακόμα κι αν ερχότανε ποτέ, θα δημιουργούσε μονάχα νέα εξουσία, νέα τεχνολογία, νέα πολιτισμικότητα. Ζω την αναρχία μου με φυσικότητα, χαρά, απόλαυση, χωρίς κάποιο πνεύμα μαρτυρίου, δίνοντας όλο μου τον εαυτό για ν’ αντιτεθώ σε τούτο το πολιτισμένο υπάρχον, που μου είναι αφόρητο. Είμαι αντικοινωνιστής επειδή είμαι πεπεισμένος πως η κοινωνία υφίσταται μονάχα υπό τη στόχευση της διαίρεσης μεταξύ των κυριάρχων και των κυριαρχημένων. Δεν επιδιώκω καμία μελλοντική «παραδείσια» σοσιαλιστική αλχημεία, δεν τρέφω οποιαδήποτε εμπιστοσύνη σε καμία κοινωνική τάξη. Η εξέγερσή μου δίχως επανάσταση είναι ατομική, υπαρξιακή, συνολικευμένη, απόλυτη, ένοπλη. Μέσα μου δεν υπάρχει ίχνος υπερανθρωπισμού, μήτε και κάποια καταφρόνια έναντι των καταπιεσμένων, του «πόπολου», αφού είμαι πεπεισμένος, όπως λέει και μια παροιμία της Ανατολής, ότι «δεν πρέπει να περιφρονείς το φίδι επειδή δεν έχει κέρατα, γιατί μια μέρα μπορεί να μεταμορφωθεί σε δράκο». Παρομοίως, ένας σκλάβος μπορεί να μεταμορφωθεί σε εξεγερμένο, ένας και μόνο άνδρας, μία και μόνη γυναίκα μπορούν να καταφέρουν μια πυρπόληση καταστροφική. Με όλες μου τις δυνάμεις καταφρονώ τους ισχυρούς της γης, είτε είναι πολιτικοί, επιστήμονες, τεχνοκράτες, δημαγωγοί, κάθε λογής ‘-άρχες’, γραφειοκράτες, ή στρατιωτικοί αρχηγοί και θρησκευτικοί ηγέτες. Η τάξη που θέλω να συντρίψω είναι ότι αυτή του πολιτισμού, η οποία μέρα τη μέρα καταστρέφει καθετί που κάνει τη ζωή ν’ αξίζει κανείς να τη ζει. Κράτος, δημοκρατία, κοινωνικές τάξεις, ιδεολογίες, θρησκείες, αστυνομία, στρατεύματα, το ίδιο σας το δικαστήριο είναι σκιές, χίμαιρες, γρανάζια, όλα αντικαταστήσιμα, μιας μεγαμηχανής που τα περιλαμβάνει όλα δαύτα. Μια μέρα η τεχνολογία θα μπορεί να κάνει και χωρίς εμάς, μετατρέποντας τους πάντες και τα πάντα σε αυτόματα, εκτοπισμένα σ’ ένα πανόραμα θανάτου και ερήμωσης.

Εκείνη την 7η του Μάη 2012 για μια στιγμή έριξα άμμο σ’ ένα γρανάζι αυτής της μεγαμηχανής, για μια στιγμή έζησα στο φουλ κάνοντας τη διαφορά. Τη μέρα κείνη το καλύτερό μου όπλο δεν ήτανε ένα παλιό Τοκάρεφ, αλλά το βαθύ, λυσσαλέο μίσος που αισθάνομαι ενάντια στην τεχνοβιομηχανική κοινωνία. Υπέγραψα τη δράση ως FAI/FRI γιατί έχω ερωτευτεί αυτήν τη στιλπνή «τρέλα» που γίνηκε έμπρακτη ποίηση, άλλοτε αύρα κι άλλοτε θύελλα, που φυσάει χαοτική στα μισά του κόσμου, απτόητη, απρόβλεπτη, κόντρα σε κάθε νόμο, κόντρα σε κάθε «κοινό νου», κόντρα σε κάθε ιδεολογία, κόντρα σε κάθε πολιτική, κόντρα στην επιστήμη και στον πολιτισμό, κόντρα σε κάθε εξουσία, οργάνωση και ιεραρχία. Μια έμπρακτη οπτική της αναρχίας, που δεν προβλέπει θεωρητικούς, διευθύνοντες συμβούλους, αρχηγούς, στελέχη, στρατιώτες, ήρωες, μάρτυρες, οργανογράμματα, μιλιτάντες, πόσω μάλλον θεατές. Για χρόνια παρακολουθούσα την εξέλιξη αυτής της νέας αναρχίας, παραμένοντας στην ουσία ένας απλός θεατής. Για πολύ καιρό είχα απομείνει να παρατηρώ. Άμα η αναρχία δε γίνεται δράση, τότε απορρίπτει τη ζωή καταντώντας ιδεολογία, ένα μάτσο σκατά ή κάτι περισσότερο, στην καλύτερη των περιπτώσεων μια ατελέσφορη διέξοδος απογοητευμένων ανδρών και γυναικών.

Αποφάσισα να περάσω στη δράση μετά την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα. Πάρα πολύ συχνά αισθανόμαστε ανεπαρκείς μπροστά σε τόσο μεγάλα γεγονότα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιμετώπιζε τους κινδύνους, ήξερε καταπώς ν’ αμυνθεί. Ο μοντέρνος, πολιτισμένος άνθρωπος στέκει ανήμπορος μπροστά στα κατασκευάσματα-δεσμά της τεχνολογίας. Ακριβώς όπως τα πρόβατα γυρεύουν προστασία απ’ το βοσκό ο οποίος πρόκειται να τα σφαγιάσει, έτσι κι εμείς οι εκπολιτισμένοι εμπιστευόμαστε τους κοσμικούς ιερείς της επιστήμης, τους ίδιους που λίγο λίγο μας σκάβουνε τον τάφο. Είδαμε τον Αντινόλφι να χαμογελάει πονηρά στις τηλεοπτικές οθόνες παριστάνοντας το θύμα. Τον είδαμε να δίνει διαλέξεις στα σχολεία εναντίον της «τρομοκρατίας». Αναρωτιέμαι όμως: τι είναι η τρομοκρατία; Ένας πυροβολισμός, ένας σουβλερός πόνος, μια ανοιχτή πληγή, ή η αδιάλειπτη, συνεχόμενη απειλή ενός αργού θανάτου που καταβροχθίζει από τα μέσα· ο συνεχής, αδιάκοπος τρόμος ότι ένας απ’ τους πυρηνικούς σταθμούς μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεράσει θάνατο και ερήμωση; Η Ansaldo Nucleare και η Finmeccanica φέρουν τεράστιες ευθύνες. Τα σχέδιά τους εξακολουθούν να σπέρνουν το θάνατο παντού, και τον τελευταίο καιρό φημολογούνται πιθανές επενδύσεις για το διπλασιασμό του πυρηνικού σταθμού του Κρσκο στη Σλοβενία, ζώνη υψηλού σεισμικού κινδύνου μόλις δυο βήματα απ’ την Ιταλία. Στην Τσερναντόβα της Ρουμανίας, από το 2000 μέχρι σήμερα, πολλά περιστατικά έχουνε συμβεί, που όλα τους προκλήθηκαν απ’ τη μωρία της Ansaldo Nucleare κατά τη διάρκεια της κατασκευής ενός απ’ τα πυρηνικά τους εργοστάσια. Πόσες ζωές έχουνε χαθεί; Πόσο αίμα έχει χυθεί; Τεχνοκράτες της Ansaldo Nucleare και της Finmeccanica, με τα εύκολα χαμόγελα, με την «καθαρή» σας τη συνείδηση, η «πρόοδός» σας βρομάει ψοφίμι, ο θάνατος που ’χετε σπείρει σ’ όλο τον κόσμο φωνάζει για εκδίκηση. Υπάρχουνε πολλοί τρόποι για ν’ αντιταχθεί κανείς έμπρακτα στα πυρηνικά, όπως μπλοκαρίσματα τρένων που μεταφέρουν πυρηνικά απόβλητα, σαμποτάζ σε πυλώνες μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται απ’ το άτομο σε πυρηνικούς αντιδραστήρες. Μου ’ρθε στο νου η ιδέα να χτυπήσω τον κατεξοχήν υπεύθυνο γι’ αυτό το μακελειό στην Ιταλία: τον Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα σύμβουλο της Ansaldo Nucleare. Δε μου πήρε πολύ για ν’ ανακαλύψω πού διαμένει, πέντε ενέδρες φτάσανε και περισσέψανε. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για στρατιωτικού τύπου δομή, για ανατρεπτική οργάνωση ή για ένοπλη συμμορία ώστε να καταφέρει κανείς ένα πλήγμα· οποιοσδήποτε οπλίζεται με ισχυρή θέληση, μπορεί να σκεφτεί το αδιανόητο και να ενεργήσει ανάλογα. Θα ’θελα να ’χω κάνει τα πάντα μονάχος, μα δυστυχώς χρειαζόμουνα βοήθεια με το μηχανάκι. Ρώτησα τον Νικόλα, απηύθυνα έκκληση στη φιλία του· δεν έκανε πίσω. Προμηθεύτηκα το πιστόλι απ’ τη μαύρη αγορά, για τριακόσια ευρώ. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για παράνομες υποδομές ή μεγάλα κεφάλαια για να οπλιστεί κανείς. Φύγαμε με το αυτοκίνητο απ’ το Τορίνο το προηγούμενο βράδυ. Όλα κύλησαν ομαλά, ή κάπως έτσι, ο Νικόλα ήτανε στο τιμόνι, εγώ στόχευσα ακριβώς εκεί που ’χαμε αποφασίσει να χτυπήσουμε. Μετά την ακριβή βολή, έβαλα τρεχάλα για το μηχανάκι, κι ύστερα να σου τ’ απροσδόκητο, η λυσσασμένη κραυγή του Αντινόλφι, το ουρλιαχτό του που με πάγωσε κάνοντάς με να χάσω πολύτιμα δευτερόλεπτα: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι είχα χτυπήσει το στόχο, κι είχα πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι είχα βάλει τα χέρια μου μες στην καταβόθρα: σε συμφέροντα εκατομμυριούχων, στο διεθνή χρηματοοικονομικό τομέα, στην πολιτική και στην εξουσία, σε λάσπη και κοπριά. Αυτά τα «κλεμμένα» δευτερόλεπτα επέτρεψαν στον Αντινόλφι να διαβάσει ένα μέρος της πινακίδας, την οποία λόγω απειρίας δεν είχαμε καλύψει. Χάρη στους αριθμούς αυτούς εντόπισαν το μηχανάκι, κι από το μηχανάκι οδηγήθηκαν στην κάμερα τηλεπαρακολούθησης που μας είχε αλλού καταγράψει.

Δεν πρόκειται να φτάσει η ποινή αυτού του δικαστηρίου για να μετατρέψει εμάς σε φαύλους τρομοκράτες, και τον Αντινόλφι και τη Finmeccanica σε ευεργέτες της ανθρωπότητας. Έχει έρθει η στιγμή της μεγάλης άρνησης, μιας άρνησης αποτελούμενης από πληθώρα αντιστάσεων, που καθεμία τους είναι και μια περίπτωση ξεχωριστή. Μερικές είναι εφικτές, απαραίτητες, αμφίβολες, άλλες είναι αυθόρμητες, άγριες, μοναχικές, συντονισμένες, ορμητικές ή βίαιες. Η δικιά μας υπήρξε μοναχική και βίαιη. Άξιζε τον κόπο; Ναι! Μόνο και μόνο για τη χαρά που πήραμε σαν μάθαμε ότι η Όλγα Οικονομίδου, θαρραλέα αδερφή της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στην είδηση της δράσης μας πέταξε ένα χαμόγελο απαξίωσης στα μούτρα των δεσμοφυλάκων της μέσα απ’ το κελί απομόνωσης μιας ελληνικής φυλακής. Είμαι ευτυχής που ’μαι αυτός που είμαι, ένας ελεύθερος άνθρωπος, ακόμη κι αν είμαι δεμένος «προσωρινά» με αλυσίδες. Δεν μπορώ να παραπονεθώ και πολύ, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα του «κοσμάκη» έχει τις αλυσίδες γερά βιδωμένες στον εγκέφαλο. Στη ζωή μου πάντοτε προσπαθούσα να κάνω ό,τι θαρρούσα σωστό, και ποτέ μου δεν έκανα ό,τι βόλευε σε κάθε περίσταση. Τα ημίμετρα ποτέ δε μ’ έπεισαν. Έχω αγαπήσει πολύ. Έχω μισήσει πολύ. Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που δεν πρόκειται να παραδοθώ στα σίδερά σας, στις στολές σας, στα όπλα σας. Θα με βρίσκετε πάντα απέναντί σας ως ακατάβλητο, ατρόμητο εχθρό. Δεν είμαι μόνος. Οι αναρχικοί δεν είναι ποτέ μόνοι τους· καμιά φορά γινόμαστε μοναχικοί, αλλά ποτέ δε μένουμε μονάχοι. Χιλιάδες σχέδια στο κεφάλι, και μια ελπίδα στην καρδιά που παραμένει ζωντανή, ολοένα και πιο δυνατή κι αναμεταξύ μας μοιρασμένη. Μια συγκεκριμένη προοπτική που «ρισκάρει» ν’ αλλάξει το πρόσωπο της αναρχίας στον κόσμο. Μικρές, μεγάλες κατολισθήσεις που θα εξαπολύσουν έναν κατακλυσμό μια μέρα. Θα πάρει χρόνο, δεν πειράζει· προς το παρόν ευχαριστιέμαι το σεισμό που ξέσπασε μέσα μου απ’ όλη τούτη την επιθυμία για χαρά και μάχη.

Κλείνω με ένα απόσπασμα απ’ τον Μαρτίνο (όνομα που χρησιμοποιούσε ο Μάρκο Καμένις στην παρανομία), πολεμιστή που δεν προσκύνησε ποτέ, φυλακισμένο για περισσότερα από είκοσι χρόνια λόγω της βαθιάς του αγάπης για τη ζωή, κλειδωμένο σήμερα σε μιαν άσηπτη ελβετική φυλακή· κάνω τα λόγια του δικά μου: «… το θάρρος να σκεφτόμαστε τα πράγματα μέχρι κεραίας, να παραβιάζουμε την απαγόρευση της τεχνολογικής αστυνομίας περί “ανέφικτου” και “ασύλληπτου”, να σκεφτόμαστε κάτι άλλο και να δρούμε αναλόγως μ’ άλλον τρόπο. Αυτό από μόνο του μπορεί να μας φέρει έξω απ’ το χλιαρό τοξικό πλύμα της νεωτερικότητας σε μέρη όπου τίποτε και κανείς δεν πρόκειται να μας καθοδηγήσει, σ’ έναν τόπο χωρίς δικλείδες ασφαλείας, στο χώρο της ευθύνης σε πρώτο πρόσωπο, για τη μη υποταγή με όλες τις συνέπειές της. Η λευτεριά είναι σκληρή και επικίνδυνη, και δεν υφίσταται ζωή χωρίς το θάνατο. Από φόβο ζωής, συχνά παραδινόμαστε στη σκλαβιά και στην αφάνιση».

Θάνατο στον πολιτισμό
Θάνατο στην τεχνολογική κοινωνία
Ζήτω η ΣΠΦ
Ζήτω η FAI/FRI

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Πηγή: http://gr.contrainfo.espiv.net/2013/11/08/genoa-italy-declaration-of-anarchist-prisoner-alfredo-cospito-at-trial-for-roberto-adinolfi-shooting/

Εκτελέστηκαν δύο μέλη των ταγμάτων εφόδου (αναδημοσίευση)

Εκτελέστηκαν δύο μέλη των ταγμάτων εφόδου

Μπορούμε να καταλάβουμε τη βιασύνη της κυβέρνησης και των μυστικών υπηρεσιών να βαφτίσουν «τρομοκράτες» τους εκτελεστές των δύο νεοναζί στο Νέο Ηράκλειο. Οι υπόλοιποι, όμως, οι αριστεροί, κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί, καθεστωτικοί και αντικαθεστωτικοί, γιατί έσπευσαν να υιοθετήσουν αυτή την εκδοχή, βάζοντας μπροστά την προβοκατορολογία και την πρακτορολογία;

Οχι, δεν προσπαθούμε να κρυφτούμε. Εμείς την άποψή μας θα την πούμε, όμως δεν μπορείς να φορτώνεις την ευθύνη σ’ ένα χώρο (το χώρο της ένοπλης επαναστατικής βίας), χωρίς να έχεις ανάληψη ευθύνης ή έστω κάποια σίγουρα σημάδια που να οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που χτυπιέται ο χώρος της ακροδεξιάς και καταβάλλεται προσπάθεια να χρεωθεί το χτύπημα στο αντάρτικο πόλης, ενώ ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε κυκλώματα της νύχτας. Θυμίζουμε την περίπτωση του βουλευτή της ΝΔ Βασίλη Μιχαλολιάκου. Ο ίδιος και η κυβέρνηση χρέωσαν το χτύπημα στη 17Ν και επέμεναν ακόμα και μετά τη διάψευση της οργάνωσης. Ακόμα και σύνταξη «θύματος τρομοκρατίας» έβγαλαν στον Μιχαλολιάκο, μέχρι που ήρθε η ίδια η Αντιτρομοκρατική, χρόνια μετά, και πιστοποίησε επίσημα ότι η βόμβα τοποθετήθηκε από κυκλώματα μαφιόζων «της νύχτας».

Εσπευσαν όλοι να υιοθετήσουν την κυβερνητική εκδοχή, γιατί θέλησαν για μια ακόμη φορά να δώσουν διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο αστικό καθεστώς, να βάλουν μόνοι τα όριά τους: μέσα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας, χωρίς ν’ αμφισβητούν το μονοπώλιο της βίας από το αστικό κράτος και τις νόμιμες ή παράνομες συμμορίες του.

Δεν είχαν το θάρρος ούτε στην ηθική πλευρά της υπόθεσης να τοποθετηθούν. Την εξαφάνισαν πίσω από ένα νεφέλωμα υστερικών ψευδο-πολιτικών αναλύσεων, που αποκάλυπταν φόβο και πανικό (θ’ αναφερθούμε παρακάτω σ’ αυτές). Καταλαβαίνουμε τα αστικά ΜΜΕ που μετέτρεψαν τους νεοναζί σε «άτυχα παλικάρια», όμως οι άλλοι, οι αντιφασίστες, γιατί δεν πήραν θέση επ’ αυτού και άφησαν την προπαγάνδα των ΜΜΕ να οργιάζει, προσπαθώντας να σηκώσει κύμα συμπάθειας στον ελληνικό λαό;

Ποιοι ήταν οι εκτελεσθέντες; Ηταν τίποτα άσχετοι ή επίλεκτα στελέχη των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, που εκτελούσαν χρέη σεκιούριτι στα γραφεία μιας από τις πιο «δραστήριες» εστίες τους; Γείτονες που εμφανίστηκαν σε αστικά ΜΜΕ είπαν ότι κάθε φορά που ήταν ανοιχτά τα γραφεία της συμμορίας έβλεπαν αυτούς τους τέσσερις να παίζουν ρόλο φυλάκων. Η ίδια η νεοναζιστική συμμορία φρόντισε να δείξει ποιοι ήταν, βγάζοντας φωτογραφία τους με τη στολή των ταγμάτων εφόδου (ο ένας μάλιστα φορούσε μπλουζάκι με σύνθημα των χιτλερικών ταγμάτων εφόδου). Κι εκεί που πήγαν να στήσουν προσκυνητάρι, έφτιαξαν με κεριά μια ρούνα, ένα από τα σήματα των χιτλερικών SA, για να μην αφήσουν καμιά αμφιβολία για το ποιοι ήταν οι νεκροί. Είναι γνωστό ότι το συγκεκριμένο κτίριο ήταν άντρο ταγμάτων εφόδου που δρούσαν στα Βόρεια και ευθύνονται για μαχαιρώματα, πυρπολήσεις, τραυματισμούς και ληστείες μεταναστών. Μέχρι τα Μεσόγεια έφτανε η χάρη της συγκεκριμένης συμμορίας. Ακόμα και οι οικογένειές τους φρόντισαν να «δείξουν» τη ΧΑ ως υπεύθυνη για το θάνατό τους, υποστηρίζοντας εμμέσως ότι τα παιδιά τους υπέστησαν κάτι το μοιραίο.

Δε θα έπρεπε οι πραγματικοί αντιφασίστες, ακόμα κι αν διαφωνούσαν πολιτικά, να ξεκαθαρίσουν τουλάχιστον το ηθικό ζήτημα, ώστε να χτυπήσουν το κύμα συμπάθειας που για τους δικούς της λόγους πήγε να σηκώσει η αστική προπαγάνδα;

Ας δούμε, όμως, και τα ψευδο-πολιτικά επιχειρήματα που επιστρατεύτηκαν, συνοδεύοντας την πρακτορολογία και την προβοκατορολογία.

– Θα ενισχυθεί η θεωρία των δύο άκρων: τι αποδείχτηκε; Οτι ο Σαμαράς μάζεψε τους Φαήλους και τους Χρύσανθους και έκανε ο ίδιος διόρθωση στη «γραμμή», μιλώντας στον Πρετεντέρη. Γιατί; Γιατί σ’ αυτή τη φάση θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους κολαούζους του μαζί του, δε θέλει ν’ ανοίξει δεύτερο μέτωπο, φοβούμενος ανεξέλεγκτη πόλωση.

– Θα ξεφύγει από το στρίμωγμα η ΧΑ. Ποιος θα το επέτρεπε αυτό; Οσοι αντιφασίστες άρχισαν τις καταγγελίες. Παραπέρα, αυτό το επιχείρημα αποτελεί επιβεβαίωση του ότι περιμένουν από το αστικό κράτος να χτυπήσει το φασισμό και ότι τα βροντώδη συνθήματα του τύπου «ο λαός θα τσακίσει το φασισμό» είναι σκέτες σαπουνόφουσκες.

– Θα ανακοπεί η ανάπτυξη του αντιφασιστικού κινήματος. Γιατί άραγε; Τι σόι κίνημα είναι αυτό, που επειδή κάποιοι αντιφασίστες (αν πρόκειται για πολιτική πράξη) εκτέλεσαν δύο μέλη των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, εκδικούμενοι όχι μόνο τη δολοφονία του Π. Φύσσα, αλλά και τις δολοφονίες μεταναστών, τα μαχαιρώματα και τα λιντσαρίσματα, βάζει την ουρά στα σκέλια; Γιατί να μη συνεχίσει τη δράση του, παράλληλα με τη δράση άλλων αντιφασιστών, που επιλέγουν ν’ ανεβάσουν τον πήχη της πολιτικής έντασης, φτάνοντας μέχρι την ένοπλη βία;

– Θα αυξηθεί η καταστολή. Η ίδια παμπάλαια θεωρία. Ιδια σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Αν έλεγαν ότι το χτύπημα ήταν άκαιρο (ή άσκοπο, όπως έλεγε ο Λένιν) και μιλούσαν στο όνομα ενός μαζικού επαναστατικού κινήματος, που έχει στο κέντρο της προσοχής του την οργάνωση της μαζικής επαναστατικής βίας, θα νομιμοποιούνταν. Τώρα, όμως έδειξαν απλά την αστική ή μικροαστική τους φύση.

Πηγή: Εκτελέστηκαν δύο μέλη των ταγμάτων εφόδου :: Πολιτική :: Κόντρα.

Η πολιτική του οργασμού (του David Cooper)

(Απόσπασμα από εκτενές κείμενο του γνωστού αντι-ψυχίατρου Νταίηβιντ Κούπερ, που δημοσιεύθηκε στο 4ο τεύχος του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη», το καλοκαίρι του 1981)

Ο οργασμός είναι η «κατάργηση» του μυαλού στο υψηλότερο, ιερό σημείο της σεξουαλικής εμπειρίας. Στον οργασμό δεν υπάρχει πόθος, ένστικτο, πάθος, αγάπη, καθώς κατά την διάρκειά του δεν υπάρχουν 2 άτομα, μήτε καν 1. Δεν υπάρχει εμπειρία του οργασμού, διότι η στιγμή αυτή είναι η εκκένωση όλης της εμπειρίας.

Υπάρχει μία ολόκληρη μυθολογία σχετικά με τον «σύγχρονο οργασμό» ως το τελικά επιθυμητό σημείο. Αυτό είναι βέβαια κάτι που συμβαίνει κάποιες φορές ή που πολλοί υποκρίνονται από μία λανθασμένη αίσθηση γενναιοδωρίας προς τον ερωτικό σύντροφο. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι κάποιος «δίνει τον εαυτό του» (πραγματικότητα), προϋποθέτοντας ότι και ο άλλος θα κάνει το ίδιο. Πιο βασικό από αυτό είναι η ανάγκη να δει ο άλλος το στάδιο της απώλειας του εαυτού και αυτό εκφράζει μία πιο συνολική και αμοιβαία επιβεβαίωση από τον περιβόητο «σύγχρονο οργασμό». Η εμπειρία της απώλειας του εαυτού είναι η αναγνώριση της μη ύπαρξης του εαυτού και είναι το κλειδί της από-μυστικοποίησης και του περιορισμού των απογειωμένων δομών του εαυτού που συνδέει την προσωπική με την μακροπολιτική συνείδηση…

…Πριν και μετά την στιγμή του «no mind», υπάρχει σίγουρα η πιο έντονη εμπειρία, ο πιο έντονος πόθος, αλλά αυτό είναι εμπειρία στην περιφέρεια του οργασμού, όχι μέσα σε αυτόν.
Όπως και το άλλο τίποτα που ο κόσμος αποκαλεί «εαυτό», ο οργασμός υπάρχει στην Ιστορία και έχει έναν τόπο, αλλά στερείται ουσίας, καθώς καθορίζεται μόνο από τις διευθύνσεις ορισμένων ενεργειών και εμπειριών. Ο οργασμός είναι η καταλληλότερη αντικειμενοποίηση του εαυτού ως ένα ειδικό τίποτα. Έτσι δεν είναι δυνατόν, ακόμα και με τα καλύτερα διαγράμματα και σχήματα, να μιλήσει κανείς «περίπου» για τον οργασμό με ψυχαναλυτικές θεωρήσεις του «εαυτού» ως ένα είδος θήκης μέσα στην οποία τοποθετούνται ή μέσα από την οποία παίρνονται αντικείμενα, ή με την βιολογική θεώρηση, στην οποία η ανθρώπινη οντότητα περιορίζεται σε έναν ουσιαστικά οργανισμό, στον οποίο οι «ενστικτώδεις τάσεις» πρέπει να αφεθούν ελεύθερες σ’ έναν οργασμό. Όλα αυτά συνδέονται με την κοινωνική μάζα.

Στην πραγματικότητα, πρέπει να χρησιμοποιούμε την γλώσσα με έναν τέτοιον τρόπο ώστε να υπονομεύεται η γλώσσα της κανονικής συνείδησης που είναι ανοργασμική. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την γλώσσα όχι τόσο για να μεταδίδουμε πληροφορίες, αλλά με έναν τρόπο που στον διάλογο οι λέξεις να υπάρχουν για να σχηματίζουν εξαίρετες σιωπές. Αυτή είναι η οργασμική γλώσσα και κατά τον ίδιο τρόπο οι οργασμικές πράξεις καταστρέφουν τον χρόνο του συστήματος, τον «κανονικό» χρόνο, ώστε να μην καταστραφούν από αυτόν.

Στην καπιταλιστική κοινωνία, η κανονικότητα ορίζεται από εκείνους που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και ορίζεται αποκλειστικά για το δικό τους ταξικό συμφέρον. Οι ορισμοί τους είναι παραδεκτοί μόνο από όσους είναι ζαλισμένοι και συγχυσμένοι από την συστηματική και, περισσότερο ή λιγότερο, πανούργα παραπληροφόρηση και από λαθεμένες κατευθύνσεις που δίνει ο ελεγχόμενος από τους καπιταλιστές Τύπος, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα ακόμα, παρ’ όλο που δεν περιέχεται στα ενδιαφέροντά τους. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν θα επαναστατήσουν ενάντια στο καπιταλιστικό μοντέλο και στις ανάλογες σχέσεις παραγωγής, όντας πια εθισμένοι στο να δέχονται την κατασταλτική άποψη της κανονικότητας που συμβαδίζει με αυτό το σύστημα.

Μαζί με αυτή την κατασταλτική κανονικότητα έχουμε την κατασταλτική χρήση του χρόνου. Ο καπιταλιστικός χρόνος, ολοκληρωτικά προσαρμοσμένος από το παραγωγικό σύστημα στην παραγωγή κέρδους, βασισμένος στην δυνατότητα παραγωγής κέρδους από την εργασία των ανθρώπων, φυλακίζει την σεξουαλική ζωή και καταστρέφει όλες τις συνθήκες που απαιτούνται για την οργασμική δυνατότητα. Η κύρια συνθήκη για την επίτευξη του οργασμού είναι η καταστροφή του χρόνου με την έννοια του ρολογιού, για να ανακαλύψουμε ξανά τα εσωτερικά «ρολόγια» των σωμάτων μας.

Ο άνθρωπος που γυρνάει σπίτι την ίδια ώρα κάθε μέρα μετά από 8 ώρες δουλειάς – ρουτίνας και περνάει το βράδυ του με έναν επίσης ρουτινιάρικο τρόπο (κουζίνα, τηλεόραση) μαζί με την οικογένειά του και κοιμάται με την γυναίκα του, στην καλύτερη περίπτωση βράζει από νεύρα για την καταπιεστική καθημερινή ρουτίνα που σκοπεύει στην καταστροφή της προσωπικότητας και της αυτονομίας του. Στην χειρότερη περίπτωση δέχεται παθητικά την καταπίεσή του. Και στις δύο περιπτώσεις, όταν «κάνει έρωτα» μία ή δύο φορές την εβδομάδα ή το δεκαπενθήμερο ή τον μήνα για 10 λεπτά περίπου, το κάνει έχοντας ακυρώσει τις συνθήκες χρόνου για τον οργασμό. Ο άνδρας που έχει εσωτερικεύσει την μηχανική ρουτίνα της εργασίας του, την εκφράζει στην συνέχεια μέσα από το σώμα του και έχει πρόωρη εκσπερμάτωση. Ο Βίλχελμ Ράϊχ αναγνώρισε βέβαια ότι η εκσπερμάτωση δεν σημαίνει οργασμό αλλά ότι αντίθετα ο οργασμός είναι κάτι περισσότερο από μία μηχανική «κατάλληλη αποβολή των σωματικών εντάσεων». Ως εμπειρία, ο οργασμός είναι μία ανανεωτική κίνηση έξω από το παλιό και πίσω σε ένα καινούργιο μυαλό, με την παρουσία ενός άλλου ατόμου, στο οποίο μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη χωρίς να απαιτούνται ψεύτικες υποσχέσεις για ένα «μέλλον».

Η γυναίκα επίσης με την σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό παρθενική κλειτορίδα, έχει προσαρμοστεί σε τέτοιον βαθμό που δέχεται και αυτή παθητικά όλη αυτήν την ρουτίνα, δίχως και αυτή να επιχειρεί τίποτε παραπάνω. Θα μπορούσε κανείς να αντιστρέψει την «προτεσταντική» εργασιακή ηθική και να πει ότι το «νωρίς στο κρεββάτι και ξύπνημα νωρίς» κάνει τον άνθρωπο «άχρηστο, φτωχό και αργόστροφο». Υγιής, πλούσιος και έξυπνος, είναι μόνο για τον «άλλον» κόσμο.

Όλα αυτά υπηρετούν την λεγόμενη «αποδοτική σεξουαλικότητα» («procreative sexuality»), δηλαδή παραγωγή ανθρώπινου δυναμικού με την λιγότερη δυνατή ερωτική ευχαρίστηση. Παραγωγή ανδρικού δυναμικού για την αγορά εργασίας και γυναικείου για την διατήρηση του θεσμού της οικογένειας ως κύριο μεσολαβητή ανάμεσα στην κατασταλτική βία και στο άτομο που μέσα από την οικογένεια καλείται να υποταχθεί υπάκουα, να θάψει την αυτονομία του και να εγκαταλείψει κάθε όνειρο και ελπίδα. Οι καταπιεστές, αυτά τα μη παραγωγικά παράσιτα, κρύβονται πίσω από άλλα εξίσου μεσολαβητικά συστήματα καταστολής, όπως λ.χ τα νηπιαγωγεία, τα σχολεία, τους τυποποιημένους χώρους εργασίας με τους αποξενωμένους εργαζόμενους, τα τεχνολογικοποιημένα πανεπιστήμια, καθώς επίσης και πίσω από πιο εμφανείς πράκτορες της καταστολής, όπως λ.χ. γραφειοκράτες, αστυνομία, ψυχίατρους, ψυχολόγους, «ειδικούς» των ανθρωπίνων σχέσεων, σεξολόγους, εκπαιδευτικούς κ.ά. που αν και οι ίδιοι είναι θύματα της καταστολής, αποτελούν ωστόσο οργανικά και λειτουργικά μέλη της.

Η «αποδοτική σεξουαλικότητα» είναι μία πειθήνια σεξουαλικότητα που αξιωματικά έρχεται σε πλήρη ρήξη με την «οργασμική σεξουαλικότητα» («orgasmic sexuality»). Η πρώτη συνήθως εννοεί ένα ανδρικό μόριο που αυνανίζεται μέσα σε έναν γυναικείο κόλπο, του οποίου η κλειτορίδα πρακτικά μένει ανέγγιχτη. Γι’ αυτή την στερημένη μορφή σεξουαλικότητας, η κατάλληλη θέση έχει προ πολλού βρεθεί με τον άνδρα να ξαπλώνει επάνω στην γυναίκα. Ο άνδρας μπορεί έτσι να πετύχει εύκολα τον αυνανισμό του, ενώ η γυναίκα δεν μπορεί να κουνηθεί. Αντίθετα, η «οργασμική σεξουαλικότητα» δέχεται ότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε με δύο σώματα που έχουν μία κάποια σχέση. Η «οργασμική σεξουαλικότητα» είναι μία επαναστατική σεξουαλικότητα. Την στιγμή της έκστασης, το να απομακρύνεται κανείς από το μυαλό του και από το σύστημα του κατασταλτικού χρόνου, είναι μία επαναστατική στιγμή. Μία στιγμή που βασίζεται στην εμπιστοσύνη και είναι ένα κύριο σημείο τόσο της φύσης της αυτονομίας και της ελευθερίας στις ανθρώπινες σχέσεις, όσο και αυτής της ίδιας της επαναστατικής αλληλεγγύης. Δεν μου αρέσει η ηθική και οικονομική αλληλεξάρτηση της υποτιθέμενης «εμπιστοσύνης», η οποία στις λατινικές τουλάχιστον γλώσσες μεταφράζεται ως κάτι παραπλήσιο της πιστότητας ή της θρησκευτικής πίστης.

Η καταπίεση όσον αφορά τις υλικές ανάγκες, την τροφή, την ζεστασιά και την στέγη, δεν είναι αρκετή για να προκαλέσει την ολοκληρωτική επανάσταση. Πρέπει βέβαια να επαναστατήσουμε ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά πρώτα πρέπει να ρωτήσουμε «επανάσταση για τι ;». Και αυτό θα γίνει μόνο αφού προηγουμένως διαλύσουμε κάθε ταμπού, όλοι μαζί και με συμμετοχή όλου του κόσμου. Οι καινούργιοι απελευθερωμένοι τρόποι να απολαμβάνουμε τις σχέσεις μας, δεν δημιουργούν ωστόσο αυτόματα και μία αλλαγή στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, συνεπώς ο κατασταλτικός καπιταλιστικός χρόνος πρέπει επίσης να διαλυθεί, να καταστραφεί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην «Κομμούνα του Παρισιού», το 1871, οι κομμουνάροι ενστικτωδώς πυροβολούσαν τα ρολόγια, που στα μάτια τους αντιπροσώπευαν τον καπιταλιστικό χρόνο…

…Με το να παράγουμε για τον εαυτό μας και όχι για να δημιουργήσουμε υπεραξία, δημιουργούμε χρόνο για τον εαυτό μας, χρόνο που μας χρειάζεται για να γνωριστούμε, να ζήσουμε, να παίξουμε και να δημιουργήσουμε σχέσεις, χωρίς την καταστολή της ώρας. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πολύ περισσότερα αγαθά παράγονται για να εξαπατήσουν τους ανθρώπους και να τους οδηγήσουν στην «παραίσθηση της ευτυχία», παρά για να υπηρετήσουν τις ελεύθερες και ειλικρινείς σχέσεις. Και όπως ακριβώς υπάρχει αυτός ο παραλογισμός των άχρηστων καταναλωτικών προϊόντων, έτσι υπάρχει και ο παραλογισμός των εκατομμυρίων εργαζομένων στα μεγάλα εμπορικά υπερκαταστήματα, στην διαφήμιση, στις τράπεζες και σε πολλούς άλλους ατελείωτους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του καπιταλιστικού κράτους, που δεν παράγουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ εκτός από κέρδη για τους εργοδότες και επίσης τρόπους διαιώνισης της κερδοφορίας αυτής.

Η Απαλλοτρίωση

Πίσω, στα πιο παλιά χρόνια, υπήρχαν ανθρώπινα όντα, που έμοιαζαν με τους καρχαρίες του σήμερα, τα οποία οικειοποιούνταν τους κοινούς πόρους, χρησιμοποιώντας ωμή δύναμη και πονηριά.

Αν είχαν περιοριστεί σε αυτό, δε θα ήταν και τόσο άσχημα, αφού οι θιγόμενοι θα μπορούσαν να υιοθετήσουν τις μεθόδους των άρπαγων και θα ήταν ίσως ικανοί να επανακτήσουν τα χαμένα αγαθά, πατσίζοντας τις απώλειές τους.

Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε όταν οι άρπαγες, για να παγιώσουν και να αυξήσουν τα προϊόντα κλοπής, θεσμοθέτησαν την εξουσία και αξίωσαν το δικαίωμα να υπαγορεύουν νόμους σε όλον τον κόσμο και ειδικά σε εκείνους, τους οποίους σφετερίστηκαν.

Επομένως, ήταν από τη μια πλευρά οι τύραννοι και από την άλλη οι σκλάβοι.

Οι πρώτοι θα διακήρυτταν με κάποια επισημότητα: “Η ιδιοκτησία είναι ο καρπός της εργασίας και της αποταμίευσης και είναι ιερή και απαραβίαστη”. Η υπεράσπιση της υποκριτικής αρχής της ιερής και απαραβίαστης ιδιοκτησίας έχει ανατεθεί σε τρεις ύποπτες φιγούρες, που κυβερνούν ακόμα. Το μπάτσο, που είναι συνώνυμο της βαρβαρότητας και της αγριότητας και τον παπά και τον ηθικιστή, που είναι οι προσωποποιήσεις του ψέματος.

Κάποιοι φιλόσοφοι εξεγέρθηκαν ενάντια σε αυτήν την αρχή, όταν δήλωσαν: “Η ιδιοκτησία είναι κλοπή”. Χιλιάδες σκλάβοι, ελπίζοντας για ελευθερία και ισότητα, τους ακολούθησαν και χωρίστηκαν σε σχολές και κόμματα καθοδηγούμενα από τσοπάνηδες, που επαναλάμβαναν συνεχώς τους λόγους τους περί δικαιωμάτων και καθηκόντων των εργατών, περί ανθρωπισμού, περί αλτρουισμού, περί αλληλεγγύης, περί αδελφοσύνης, περί ισότητας, περί ελευθερίας κλπ, μέχρι που αποκοίμησαν το κοινό με τη βαρεμάρα τους και εντόπισαν το σχέδιο της μελλοντικής κοινωνίας, λες και έχτιζαν κάποιο κτίριο, ανάμεσα στα θαμπωμένα μάτια των φτωχών και τα ειρωνικά χαμόγελα των πλουσίων.

Αυτοί οι συναισθηματικοί λόγοι μοιάζουν με θρηνολογίες, που φαίνονται να θέλουν να πείσουν τους ιδιοκτήτες να παραιτηθούν από τα υπάρχοντά τους, προς όφελος της εγκαταλελειμμένης ανθρωπότητας. Αλλά, οι πλούσιοι είναι κουφοί, δε συγκινούνται και πάνω από όλα είναι δυνατοί, αφού χρησιμοποιούν τους μπάτσους, τους παπάδες, τους ηθικιστές και τους κοινωνικούς αναμορφωτές με ένα λίγο-πολύ επαναστατικό λούστρο· ακόμα καλύτερα, οι πλούσιοι, βλέποντας πως οι φτωχοι είναι ικανοποιημένοι με το να κλαψουρίζουν και με το να αφήνουν τους εαυτούς τους να καθοδηγούνται από κακούς τσοπάνηδες, γίνονται όλο και πιο ξιπασμένοι και επιθετικοί και σαν να μην έφτανε η βία των βασιλικών και δημοκρατικών εξουσιών, προσλαμβάνουν και ένοπλες ομάδες για να προστατέψουν το κεφάλαιό τους.

Δε μου πολυαρέσουν οι λόγοι και ακόμα λιγότερο οι συναισθηματισμοί και οι ρητορίες· για μένα, δεν είναι σημαντικό να γνωρίζω το αν η περιουσία είναι προϊόν εργασίας ή κλοπής· δε σκέφτομαι με όρους δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, ούτε θέλω να εξυψώσω τα ανθρωπιστικά αισθήματα. Ξέρω πως πρέπει να ζήσω τη ζωή μου με τη μεγαλύτερη άνεση και ελευθερία, που μου είναι δυνατή και προσπαθώ να εξασφαλίσω για τον εαυτό μου τα απαραίτητα μέσα για να το κάνω.

“Το δικαίωμα στη ζωή δεν το ζητιανεύεις, το παίρνεις”, γι’ αυτό λέω στους συντρόφους μου: ας ζήσουμε όσο αναρχικά μπορούμε, χωρίς να περιμένουμε για το νωθρό ήλιο του μέλλοντος, του οποίου οι ακτίνες θα είναι πάντα ανθυγιεινές για εμάς τους αναρχικούς.

Η κοινωνία μας θεωρεί, με το δίκιο της, εχθρούς και γι’ αυτό, δε ψάχνουμε για κανένα τρόπο συμφιλίωσης, αρνούμαστε τα μέσα αγώνα, που μας προσφέρει -μέσα για πολιτικό και συνδικαλιστικό αγώνα- και διαλέγουμε τα δικά μας μέσα, τα οποία ταιριάζουν στο δύσκολο σκοπό, που ορίζουμε για τους εαυτούς μας, ανώτερα από εκείνα, που υιοθετούν οι εχθροί μας. Δεχόμαστε την πρόκληση και πολεμάμε χωρίς αναβολή και ανάπαυλα, για να κατακτήσουμε τη νίκη τώρα και όχι σε δύο χιλιάδες χρόνια.

Πολεμάς τη δύναμη με δύναμη, τη βία με βία και την ιδιοκτησία με απαλλοτρίωση.

Προσδίδω στην ατομική απαλλοτρίωση τη σπουδαιότερη επαναστατική σημασία, το υψηλότερο ανατρεπτικό νόημα. Σημαίνει: πρακτική και αποτελεσματική εξέγερση ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης, που πραγματοποιείται από τους άεργους και τους κυνηγούς της απόλαυσης εις βάρος των εργατών· κατάκτηση του δικαιώματος στη ζωή, τη χαρά και την ελευθερία, γιατί η κοινωνία ποδοπατάει μόνο τους φτωχούς· εκδίκηση ενάντια στους ιδιοκτήτες και τους κοινωνικούς θεσμούς. Ο πολλαπλασιασμός της ατομικής απαλλοτρίωσης είναι μια πραγματική και βαθιά κοινωνική αναταραχή· και το επαναστατικό πνεύμα και ο αναρχισμός -ειδικά τώρα που το σοσιαλιστικό κόμμα αξιώνει να επιβάλλει τη δικτατορία του- δεν έχουν λόγο ύπαρξης και έκφρασης, παρά μόνο ως ουσιαστικά αντικοινωνικές τάσεις.

Η επανάσταση για την καταστροφή των τωρινών και των μελλοντικών θεσμών καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν επιτυγχάνεται σε προκαθορισμένα ραντεβού στα οδοφράγματα, αλλά εκτελείται κάθε ώρα, κάθε στιγμή, μέσα από τις αναρίθμητες επιθέσεις ενάντια στην κοινωνία από τις αδυνάστευτες και εξεγερμένες ατομικότητες.

Είναι απαραίτητο να ανατρέψουμε και να καταστρέψουμε όλες τις αρχές, που στηρίζουν την αποκαλούμενη αστική κοινωνία και η ατομική απαλλοτρίωση από τη μία, δηλητηριάζει την ύπαρξη των πλουσίων, που νιώθουν να πνίγονται κάτω από το βάρος του κινδύνου, που αντιμετωπίζουν τα πλούτη τους και από την άλλη, υπονομεύει το κοινωνικό και ηθικό οικοδόμημα των θεσμών της.

Η συστηματική ατομική απαλλοτρίωση από τους εξεγερμένους και τους δυνατούς, η ασεβής παραβίαση των κυρίαρχων -θρησκευτικών, εξουσιαστικών και ηθικών- αξιών, η εικονοκλαστική βεβήλωση κάθε πράγματος, που θεωρείται ιερό και απαραβίαστο, δημιουργεί τη βάση της επαναστατικής και αναρχικής κριτικής, το λόγο ύπαρξης του αντικοινωνικού αναρχισμού.

Αυτός είναι ο λόγος που εμείς, ως αναρχικοί, ξεσηκωνόμαστε ενάντια στη σταυροφορία των φτηνιάρηδων ανθρωπιστών, των αλτρουιστών μαγαζατόρων, που υποστηρίζουν πως θα θεραπεύσουν την κοινωνική σαπίλα με επιδέσμους.

Εκείνοι, που υποστηρίζουν την επανάσταση και τη συλλογική απαλλοτρίωση -του μέλλοντος- και αποκηρύσσουν την ατομική απαλλοτρίωση, είναι μάλλον επίτροποι της μοναρχίας παρά επαναστάτες. Μιλούν για μεταρρύθμιση -ίσως χωρίς κοινοβούλιο-, αλλά όχι για επανάσταση, πόσο μάλλον για αναρχισμό.

Το παράδειγμα της δράσης του Ζυλ Μπονό -για να αναφέρω μόνο ένα όνομα- αξίζει, για μένα, πολύ περισσότερο από όλα τα επαναστατικά κηρύγματα των κοινωνιστών αναρχικών.

Πεπεισμένος για αυτό, δεν απευθύνομαι στο κοπάδι, που δε θέλει να με καταλάβει, αλλά σε ανθρώπους προικισμένους με ισχυρή θέληση και τους λέω: περιμένοντας την Αποκάλυψη, ας κάνουμε τώρα την απαλλοτριωτική μας επανάσταση, για να πετύχουμε τη δική μας ευμάρεια και τη δική μας ελευθερία.

Το κείμενο έχει γραφτεί από τον Ιταλό αναρχοατομικιστή Erinne Vivani και δημοσιεύτηκε στην ιταλική έκδοση Nichilismo (έτος 1ο, τεύχος 11), το Σεπτέμβρη του 1920. Η μετάφραση έγινε από την αγγλική δημοσίευση του κειμένου, στο 8ο τεύχος (Μάιος 2013) του αναρχοατομικιστικού εντύπου “My Own”.

Πηγή: Parabellum

Χορός του λυκόφωτος , του Ρέντσο Νοβατόρε.

Αυτή είναι η ώρα των νυχτερινών μου σκέψεων.
Κοιμάται ο Δαίμονας μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο κόκκινος Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Καπνίζω..
Καπνίζω απεγνωσμένα, έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Ευχόμουν να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω…
Κοιμάται όμως ο Δαίμονας μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο κόκκινος Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Και οι σκέψεις δεν έρχονται…
Ούτε καν το γέλιο και η κατάρα…
Κι αυτή είναι η μαύρη ώρα μου
Της μαύρης μελαγχολίας.
***
Κοιτάζω, αφηρημένα, το τσιγάρο μου.
Ισχνό, ωχρό και θερμό
Σαν άρρωστος εραστής.
Το κοιτάζω να αναλώνεται πολύ αργά
όπως η ζωή και τα όνειρα μου:
όπως η ζωή και τα όνειρα όλων των αδερφών μου.
Η στάχτη έπεσε στη γη και διασκορπίστηκε.
Έτσι!
Ο καπνός, ορθώνεται, πυκνός και γκρίζος, στον αέρα
και διασκορπίζεται κι αυτός. Έτσι.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω.
Έτσι.
***
Κοιμάται ο Δαίμονας μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο κόκκινος Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Κοιτώ τον ήλιο!
Τον βλέπω να κατεβαίνει εν μέσω της ξανθής δίνης
μιας πανέμορφης θάλασσας από χρυσό.
Από χρυσό και αίμα…
Την καρδιά μου όμως έχει δαγκώσει.
Την έχει δαγκώσει ένα παγωμένο φυτό
χωρίς ελπίδες και δάκρυα,
χωρίς μίσος και χωρίς αγάπη.
Ω, θα μπορούσες τουλάχιστον να κλάψεις…
θα μπορούσες τουλάχιστον να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Ποιός είναι ο σατανικός μάστορας των βασάνων μου αυτών;
Ω μητέρα… μητέρα μου…
Αν είχες ακόμη τη δύναμη
να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Παρ’ όλα αυτά ήσουν εσύ μόνο
εσύ! Που
μου έδωσες ζωή,
Που μου έδωσες πόνο,
Που μου έδωσες το Κακό!
Πες μου όμως:
Πίστευες ίσως στη χαρά του να ζεις;
Είμαι επομένως ο γιος ενός τέτοιου αλλόκοτου ονείρου;
Ή είμαι απλά το πιο χυδαίο τέκνο
της συλλογικής αναισθησίας;
Γιατί λοιπόν, ω μητέρα,
δεν είχες -εκείνη την ημέρα-
την ηρωική έμπνευση να χτυπήσεις
ΜΕ ΒΙΑ
το πρησμένο στομάχι σου
πάνω σε μια σκληρή πέτρα. Έτσι!
Γιατί δεν θα είχα θελήσει να δω
Τον Ήλιο.
Γιατί δεν θα είχα θελήσει
αυτήν τη μίζερη ζωή.
Γιατί υποφέρω τόσο, Έτσι…
Ω μητέρα, κλαις;
Και γιατί;
Νιώθεις ίσως τις τύψεις
για το ότι με δημιούργησες;
Φαντάζεσαι ίσως το κακό
που με βασανίζει και
τόσο φρικτά με σπάει;
Ω, είχες τουλάχιστον τη δύναμη
Να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Είναι πολύ πρόστυχοι!
***
Το ποτάμι κυλά και τραγουδάει…
(το πανέμορφο ποτάμι, γαλήνιο και γελαστό)
κυλά πάνω από το ντελικάτο
Υγρό και σκονισμένο, κρεβάτι του
κι οι λευκοί αφροί του
είναι ένα χρυσό πάπλωμα.
Ο τιτάνιος ύφαλος
πλένει τα γρανιτικά του πλευρά
μέσα στα λιτά νερά σου
-ω μοναχικό ποτάμι-
και κάθισε στις όχθες σου
Κοιτάζω τα πράσινα φύλλα
που, κεντημένος με σκιά και με φως,
ο άνεμος χαϊδεύει. Έτσι!
Κοιτάζω. Σκέφτομαι και θυμάμαι…
Η ψυχή μου όμως είναι σκοτεινή
και, τριγύρω μου,
το σούρουπο κλαίει. Μαύρο.
Δεν αγαπώ πλέον.
Δεν πιστεύω πια!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ” έκανε ποτέ τόσο κακό;
Οι γυναίκες και η Αγάπη;
Οι άντρες και η φιλία;
Η κοινωνία και ο νόμος της;
Η ανθρωπότητα και η πίστη της;
Ίσως όλα αυτά!
Ίσως κανένα από αυτά!
Δεν ξέρω…
Αισθάνομαι τόσο άσχημα…
Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ!
Εδώ…
στην ψυχή!
***

Κοιμάται ο Δαίμονας μου.
κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Πόσο είναι λυπηρό…
λυπηρό και μελαγχολικό.
***
Εύχομαι για νέους φίλους.
Για αληθινούς νέους φίλους.
Χρειάζομαι να εμπιστευτώ
(σε κάποιον)
τις μαύρες μου μελαγχολίες.
Δεν έχω όμως φίλους
είμαι μόνος!
Μόνος με τις
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ μου
Μόνος με τη Μοίρα μου.
Μόνος. Τόσο μόνος!
***
Κοιμάται ο Δαίμονας μου.
Το μυαλό μου δέχτηκε πυροβολισμούς
Από τις κιτρινωπές
μαύρες και πράσινες ακτίνες
της βρώμικης πραγματικότητας!
Της πραγματικότητας που περνά…
«ένα μείγμα θηρίων και κτηνώδους.
Μια σύνθεση υποκρισίας και άγνοιας.
Μια ανάμειξη δειλίας και ψεμάτων
Ένα σύνολο από κόπρανα και λάσπη».
Α, όχι!
Όχι! Όχι! Όχι!
Υποφέρω τόσο!
Τόσο πολύ! Τόσο πολύ! Τόσο πολύ!
***
Ο ήλιος δύει.
(ο πανέμορφος από χρυσάφι ήλιος)
οι Άγγελοι του δειλινού
αγωνιούν…
Τα πράσινα φύλλα είναι κρανία των νεκρών,
ψυχρά, γελούν περιφρονητικά…
Το ποτάμι
(το πανέμορφο λιτό ποτάμι)
είναι τώρα ένα μαύρο ερπετό
τρομακτικά εξαπλωμένο μέσα στη μάζα του ύφαλου.
Τάφος ζοφερός και άφωνος.
Τάφος ζοφερός και μαύρος.
***
Το τσιγάρο μου έχει σβήσει…
(το τσιγάρο μου ισχνό, ωχρό και θερμό σαν άρρωστος εραστής)
Η στάχτη διασκορπίστηκε.
Ο καπνός επίσης.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω:
Λίγη όπως η ζωή και τα όνειρα. Έτσι!
***
Μέσα στο σκοτεινό
Της ψυχής μου λυκόφως
Ο κόκκινός μου Δαίμονας ξυπνά.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που ρέει πάνω από χείλη τρυφερά…
Έχω ένα τραγικό προαίσθημα…
Τί θα συμβεί τη νύχτα;
Όμως… τα αστέρια
τα αγαπημένα αστέρια
θα δουν
Ω, αν μόνο μπορούσες ξανά
να γελάσεις και να καταραστείς για μια ακόμη φορά…
Βλέπω όμως μια λάμψη ( μια πυρά νεκρική;)
Να λάμπει στης νύχτας το σκοτάδι.
Πρέπει να ΕΠΙΤΕΘΏ.
Αισθάνομαι…
Αισθάνομαι! Αισθάνομαι! Αισθάνομαι!
Είμαι ένα άστρο που γυρνά προς
ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα.
Renzo Novatore

Καλλιστεία και ψΟφοφορία για το TOP10 φασιστοvideo!!

Μετά από ιδέα-προτροπή του φίλου μου Γιάννη να δημιουργήσω ένα συγκεντρωτικό θέμα με τα καλύτερα βίντεο των φασιστών που μας χάρισαν στιγμές γέλιου (χωρίς να το θέλουν), αποφάσισα να διοργανώσω poll/καλλιστεία για να αναδείξουμε τον ηλιθιότερο. Ίσως είναι ένας τιμητικός τίτλος γι’αυτόν.

Υ.Γ: Δυστυχώς δεν έχουμε το βίντεο της εκτέλεσης στο Ν. Ηράκλειο που το ανακηρύσσουμε επίτιμα νικητήριο!

10. Πλαπούτας – Γιατί θα ψηφίσω χρυσή αυγή

Τι να πεί κανείς για τον Πλαπούτα τον κούνελο…όνομα και πράγμα. Τον παρομοίασαν ως πιο χαζό και από νούφαρο, πράγμα που ξεσήκωσε αντιδράσεις (και είναι λογικό) απο όλες τις αντισπισιστικές δράσεις. Ο Πλαπούτας έχει διπλή συμμετοχή στα καλλιστεία αν και πιστεύω οτι θα έπρεπε να γίνει ένας διαγωνισμός για πάρτι του, μια αναζήτηση για τα υπόλοιπα βίντεο του θα σας πείσει. Στο παρόν βίντεο είναι την εποχή που ήταν στην (ΧΑ για να πετάει τα σκουπίδια να δέρνει όποιον πείραζε τον πρόεδρο κλπ.) και μας εξηγεί τους λόγους που θα ψηφίσει ΧΑ. Όποιος έχει τα κότσια τον προκαλώ και δεν θα χάσει, ας διαβάσει τα σχόλια απο κάτω!! ΟΛΑ!! Πραγματική μάχη…γέλιο μέχρι δακρύων!!

Highlights: Το κοιμισμένο βλέμμα που σε πείθει οτι δεν λειτουργεί βάση κάποιου εγκεφάλου, το επιχείρημα της “δυνατής ιστορίας” που κάνει το χουντικό “κοιμόμασταν με τα παπούτσια έξω απο την πόρτα” να φαντάζει κομμάτι απο τον λόγο του Άρη στη Λαμία και φυσικά το τέλος που η προσωπική του για χρόνια οπερατέρ και μάνα του παλεύει να κλείσει την κάμερα μισό λεπτό….και φυσικά δεν κόπηκε ποτέ στο μοντάζ!!

http://www.youtube.com/watch?v=ahxiCfEaVus

9. Καιάδας στη Βουλή, η Άντελα Δημητρίου που τότε;; Στον Λευκό Οίκο;

Ο “Εγέρθουτου” της ΧΑ που ο παππούς του διάβαζε τον ριζοσπάστη όταν έβγαινε φύλλο μόνο για τον Λαμπράκη και άλλους πέντε, που έχει φιλαράκια “αναρχικούς” (;;), και που στον φούρνο του πατέρα του είναι ο μόνος έλληνας (;;;) απο τα 10 άτομα προσωπικό….ε ναι αυτός λοιπόν, χάρηκε τόσο πολύ όταν του ανακοίνωσαν οτι θα μπούνε στη Βουλή (μετά κατάλαβε οτι δεν εννοούσαν την Βούλα και ακύρωσε σωσίβια, μπάλες θαλάσσης, καρέκλα με βασή-στήριξης για τον φραπέ) και με την είσοδό του, αφού ξεπέρασε το αρχικό σόκ και μίλησε μετά απο 3-4 μήνες…έκανε την Άντζελα να φαντάζει Μπαμπινιώτη και το “εγέρθουτου” κάτι σαν είδος σπάνιας γραφής που ο θρύλος (ναι για τον γαύρο θα νόμιζε ο ίδιος) λέει οτι την φέρανε στην γή, εξωγήινοι.

Highlights: Όλο το βίντεο είναι χαι λαιτ…δείτε το!

http://www.youtube.com/watch?v=vOZlhDf7Rgs

8. Ηλιόπουλος – Ζούγκλα

Ο Ηλιόπουλος που αναφέρεται στα καταστατικά ως βουλευτής της ΧΑ, αλλά τον γνωρίζουν ώς μπράβο ακόμη και οι πέτρες στους φασίστες…την επόμενη απο έναν διαπληκτισμό με τον πρόεδρο της βουλής και κατα συνέχεια την ώρα της αποβολής του με όλο το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, τον καλεί ο ΖΟΥΓΚΛΑΣ στον αέρα να μιλήσει περί αυτού. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά τι λαμόγιο είναι ο Μάκης Τριανταφυλόπουλος που σίγουρα θα έχει ενοχοποιητικό βίντεο μέχρι και για τον Ομπάμα, του έχει στήσει την τέλεια ενέδρα. Του βάζει ώς ανακριτή τον καλύτερο του μαθητή (Καραμέρος)…τέλεια εκπαιδευμένο με κρύο αίμα σαν σουτέρ στο NBA, και τον χτυπάει στον τοίχο σαν χταπόδι. Δηλαδή κάποια στιγμή (που λέει ο λόγος) τον λυπήθηκα.

Highlights: Τα επιχειρήματα του Ηλιόπουλου, η τελευταία απάντηση του Ηλιόπουλου στο τέλος του βίντεο (που όντως είναι και ότι πιο έξυπνο λέει σε ολο το βιντεο), τα επιχειρήματα του Ηλιόπουλου, Καραμέρος, τα επιχειρήματα του Ηλιόπουλου…;-ρ

7.Απόγονος των 300

Μετά απο πορεία που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Αμερικής στις 13 Ιουνίου 2011 εντοπίζεται ένας….(;;;) παπ-άριος και ξυλοκοπείται με το πέρα για πέρα ισότιμο και προβλεπόμενο λιντσάρισμα. Για να γλυτώσει μπαίνει σε ένα βενζινάδικο και εκεί καλούν ασθενοφόρο να τον παραλάβει. Οι αντιφασίστες γνωστοί για την αγάπη τους ως προς την απώλεια της φασιστικής ζωής, τον φυλάνε μέχρι να έρθει το ΕΚΑΒ….τα υπόλοιπα στο βίντεο.

Highlights: Η μούρη του (από τις πιο άσχημες που έχουν υπάρξει), η καταγραμμένη αγωνία μωρού παιδιού και το κλάμα…και φυσικά τα κοσμητικά επίθετα!

6.Ανάθεμα, ανάθεμα, ανάθεμα

Το μόνο βίντεο που δεν απαρτίζεται από μέλη της ΧΑ…και είναι εντελώς κάψιμο και παράνοια το βίντεο, ωδή στον ελληναρισμό και τον μικροαστισμό. Δείτε το μέχρι το τέλος…2 τινά…η θα κάνετε φόνο η θα γίνεται καλύτεροι….

Highlights: Ανάθεμα…….

5.Πλαπούτας – Απειλεί, κάψιμο μαυροκόκκινης.

Η δεύτερη συμμετοχή που Κούνελου…δεν περιγράφω άλλο!!!

Highlights: Η σημαία που είναι αγορασμένη απο κατάστημα στο μοναστηράκι, το βλέμμα του που είναι πιο χαζό απο τα προηγούμενα βίντεο, που την σβήνει με το λάστιχο της αυλής…και φυσικά η μάνα του που ακούγεται στο 0:35 και τον κράζει!! “Τι καις εκεί” ;-ρρ

4. Δράμα (κατάθεση στεφάνου απο την ΧΑ στη Δράμα…το αφήνω σκέτο δράμα που τα περιλαμβάνει όλα)

Η ΧΑ στην Δράμα καταθέτει στεφάνι μόνη της, με δικιά της “παρέλαση” δικά της στρατιωτικά παραγγέλματα και με αγνώστου εθνικότητας μέλη.

Highlights: Νομίζω η προσοχή μπροστά απο το μνημείο…ειδικά εκει που το σκέφτεται λίγο πριν το λάθος πόδι σου δίνει την εντύπωση οτι παίζει να το κάνει πρόβες μήνες ολόκληρους…αλλά δεν υπάρχει εγκέφαλος για να το αποθηκεύσει….

3. Πάτρα 3 ΧΑυγίτες μέσα σε αμάξι ξυλοκοπημένοι (ακόμη εκει παίζει να είναι)

Μπήκαμε στο TOP3 με τα φαβορί…τι να πεί κανείς για αυτό το βίντεο. Τόσες ατάκες σε 1:50 λεπτό όχι ο Κοντοπίδης αλλά ούτε σε stand up comedy του Ricky Gervais δεν ακούς….Ο μόνος Τάκης που κατάφερε να ξανακάνει μόδα το όνομα “Τάκης” στα χείλια όλου του κόσμου, μετά τον Τάκη τον Raver…και όχι μόνο αυτός αλλά και η γυναίκα του που κλέβει την παράσταση οπού και στην οποία οφείλονται όλες οι ατάκες του βίντεο! Για την ιστορία το αμάξι αυτό πέρασε μπροστά απο αντιφασιστική συγκέντρωση στην Πάτρα, προκαλέσανε, έβρισαν, ξεκίνησε κυνηγητό…αλλα κάπου εκεί έρχεται ο Αϊνστάιν ως απο μηχανής θεός με την θεωρία περι απεριόριστης βλακείας…γιατί οι φασίστες σταμάτησαν στο φανάρι…ε το πρώτο κόκκινο στην ιστορία που κράτησε τόσες ώρες…

Highlights: Ένα νερό, τι είμαστε, ένα νερό, είναι πάσχοντας ο άνθρωπος, ενα νερο, δεν το περίμενα, ενα νερο, Τάκη κουράγιο, ενα νερό, ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ!!!

2. Κρήτη – Ξυλοδαρμός φασίστα

Το βίντεο αυτό είναι ο λόγος ύπαρξης αυτού του διαγωνισμού…το βίντεο αυτό βγήκε περίπου ίδια εποχή με τον Χρυσαυγίτη Ούγκ αλλά δεν προπαγανδήθικε όσο έπρεπε και έπεσε στα ρηχά. Μπορεί να μην έχει το άστρο του Ούγκ αλλα το δράμα που περιγράφει και έζησε ο φασίστας είναι πέρα για πέρα απολαυστικό.
Υ.Γ: Δεν είναι ψευδός αν απορήσετε γιατί λέει το “Σ” κάπως παράξενα…δόντια δεν είχε απο τους άνανδρους που του στήσανε ενέδρα. (πολύ οξύμωρο να σου στήνουν ενέδρα άνανδροι!)
Υ.Γ2: Το μηχανάκι υπάρχει ακόμη, μόνο το τιμόνι έχει πουληθεί…80 ευρώ διαδόστε το να σώσουμε το DNA.

Highlights: Το χαμένο δόντι, το πώς εξηγεί τα πάντα, γενικότερα η περιγραφή των πραγμάτων…άνετα το έκανε σε τοπικό ποδοσφαιρικό αγώνα απο αυτά που σε παίρνει ο ύπνος.

1. Χρυσαυγίτης Ούγκ

Το προσωπικό μου αγαπημένο…το ψήφισα το λέω στεγνά. Δεν υπάρχει….Το top comment απο κάτω τα λέει όλα…”Τελικά γίνεται να μιλήσεις ανορθόγραφα”…δεν είναι το τι είναι το μέσο ζάκι σε συγκέντρωση της ΧΑ, δεν είναι ότι του δίνουν βήμα να μιλήσει, δεν είναι απλώς οτι μιλάει και αυτά που λέει…είναι το οτι έχει τρομερή αυτοπεποίθηση και οι κινήσεις του δείχνουν να καταλαβαίνει τι λέει….Θέλω να δώ ντιμπειτ μεταξύ αυτού και του πρόεδρου του Εδεσσαϊκού.
Υ.Γ: Μετά απο Πλαπούτα προτείνω να διαβάσετε τα κόμμεντς απο κάτω….;-ρ

Highlights: “Αιαιαιαιαια ιπάρχουν πάρα πολά τα δρόμαινα, πρότον δε θα μηλήσο για θέματα αναιργίας, να μηλήσο για θέματα αλωδαπούς τα οπία ούται η ελινικοί αστεινομύα μποροί να λάβι τα δρόμαινα, μπωρούμε εμίς σα νεαρί κε σαν απλί Έλινες πωλίτες να καθαρύσουμαι αφτά που βλαίπουμε κε μώνο.”

Ψοφοφορία:

[polldaddy poll=7536630]

(τρολλάρετε ΕΛΕΥΘΕΡΑ)

αόρατος (αναδημοσίευση)

αόρατος

μεσογείων, κάνω δεξιά να μπω στην αγία παρασκευή και έχει μπάτσους / κάνω τον κύκλο της πλατείας και έχει και στην άλλη γωνία μπάτσους / σταματάω λίγο πιο κάτω, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω πάλι μπάτσους / σε κάθε γωνία του μυαλού μου είναι εκεί και παραφυλάνε / κάνω περίεργες, ελικοειδείς σκέψεις για να τους αποφύγω / σκέφτομαι τον γκάντι να πουλάει ποπ-κορν στην παραλιακή και να’σου στην γωνία της σκέψης τέσσερις δελτάδες με το σεριφογαμημένο ύφος τους να με κοιτάνε.

θυμάμαι στον “νευρικό εραστή” που ένας μπάτσος ζήτησε από τον γούντι άλεν το δίπλωμα του / το έβγαλε λοιπόν ο γούντι άλεν από την τσέπη του, το έκανε κομματάκια και είπε “συγνώμη κύριε, αλλά έχω σοβαρό πρόβλημα με την εξουσία” / θέλω να πάω έξω από ένα αστυνομικό τμήμα να τους πω: “σας γαμάω και εσάς και το ύφος σας” και πριν προλάβουν να με πιάσουν να κόψω τον εαυτό μου σε κομματάκια, να με πετάξω μέσα σε έναν υπόνομο και από τους σωλήνες να μπω μέσα στο τουαλέτα του τμήματος και να γράψω στους τοίχους με σκατά “έχω πρόβλημα με την εξουσία” και την ίδια στιγμή να ξεπροβάλλουν μέσα από την λεκάνη οι διώκτες μου και εγώ να τραβήξω το καζανάκι.

μια και λέω για τουαλέτες, υπάρχει αυτή η φωτογραφία που είναι τραβηγμένη μέσα σε τουαλέτα και σε έναν τοίχο κάποιος έχει γράψει “οι μπάτσοι είναι παντού αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους” / όχι ρε, δεν το θέλω τον έρωτα που μας κάνει αόρατους / τον έρωτα που μας κάνει ατρόμητους θέλω / να τον χέσω τον έρωτα που με εξαφανίζει / θέλω να είμαι εδώ / γιατί στην πραγματικότητα τον δεκέμβρη του 2008 ήμουν αόρατος.

χθες σε ένα κρεσέντο συναισθηματισμού γράφανε όλοι στο τουίτερ “ήμουν κι εγώ φίλος του αλέξανδρου γρηγορόπουλου. ήμουν εκεί το 2008” αλλά δεν ήμουν ακριβώς εκεί / ήμουν αόρατος / το 2008 ήμουν 36 χρονών και απλά τριγυρνούσα μέσα στα συντρίμμια με μια άγρια χαρά / δεν έβαλα το χέρι μου, δεν βοήθησα να αλλάξει ολοκληρωτικά η πόλη μου, να επανασυσταθεί, να χτυπήσω στο μπλέντερ τα μυαλά αυτών που την διοικούν μαζί με σπασμένες κεραίες τηλεόρασης / δεν πήγα στα σπίτια των φοβισμένων να τους πάρω από το χέρι να τους βγάλω έξω στα οδοφράγματα και να τους πω “μην φοβάστε, αυτή είναι η αλήθεια” / αρχίδια έκανα / τίποτα δεν έκανα / Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΚΑΝΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ / γιαυτό με κοιτάει έτσι στην φωτογραφία ο νίκος ρωμανός / ναι εμένα κοιτάει, γιατί αν απ’τους μπάτσους μπορείς να γίνεις αόρατος
από
αυτό
το βλέμμα
δεν μπορείς.

http://combustions.tumblr.com/post/4227850494

Με σκοπό την αποσυμφόρηση μικροαστικών εγκεφάλων

Για να ξέρετε χαζούλιδες ντετέκτιβ, συνομοσιολόγοι, αριστεροί, δεξιοί, κουλοί και ψυχαναγκαστικοί ότι αν κάτι βρωμάει περισσότερο στην υπόθεση των δύο ψόφιων μιασμάτων στο Ν. Ηράκλειο και πάντα όσον αφορά την μεριά του κράτους ώστε να χειρίζεται την υπόθεση όπως θέλει αυτό σε περίπτωση που δεν βγει ανάληψη ευθύνης. Δεν είναι άλλο απ’ το ότι δεν έχει δοθεί το βίντεο από τις κάμερες στη δημοσιότητα.

Γιατί από εκεί είναι πασιφανές ποιος την έκανε την δουλειά, και όποιος έχει ασχοληθεί (όχι να έχει κάνει, τεχνικά μιλάω) με τέτοιες υποθέσεις ξέρει. Τι φοβούνται μην σοκαριστούν οι ευαισθητούληδες (sic) πολίτες; Ποιοι ρε;; Οι κοινωνικοί δράκουλες που ψοφάνε για αίμα, λαϊκά δικαστήρια μεταναστών;; Η που στα τροχαία της εθνικής με κομμένα πόδια και κεφάλια κόβουν ταχύτητα σαν να περνάνε από την γέφυρα του Ισθμού για να δούνε το θέαμα;;

Τον Παύλο εξώφυλλο σου δώσανε και ούτε καν νεκρό…ΝΑ ΞΕΨΥΧΑΕΙ και παρά το “πογκρόμ” έκανε ρεκόρ πωλήσεων το φύλλο και αφού πρώτα το είχε δει ήδη όλη η Ελλάδα μια εβδομάδα νωρίτερα απο το ίντερνετ.

Αφού μιλάνε για τρομοκρατία τι φοβούνται; Να μας το δείξουνε να δούμε τους αναρχικούς με τα διπλά γάντια και τα κολλημένα μανίκια με μονωτική ταινία, προς αποφυγήν πτώσης τριχών και DNA. Μήπως μικροαστούλη-αριστερέ-δεξιέ η κουλέ φοβούνται μην δεις τους εκτελεστές με τίποτα δερμάτινα μπουφάν και χρυσές αλυσίδες στον λαιμό και σπάσει το παραμύθι;

Μην είσαι για ακόμη μια φορά τόσο ρομπότ και σκοτίζεις το μυαλουδάκι σου με κινδυνολογίες…αυτοί το κάνουν το παιχνίδι προς το παρόν και εσείς είστε τα πιόνια.

Εισαγωγή στο Ανθρώπινο Ζήτημα

28/10/1940 να ΄ναι οι ώρες σας.

Εθνικισμός είναι όταν η υπερηφάνειά σου κρέμεται στο μπαλκόνι δίπλα στη μπουγάδα την οποία και στηρίζουν διαφορετικού τύπου μανταλάκια γειτόνων, τα οποία περισυνέλεξες ένα βράδυ στη ζούλα απο τον ακάλυπτο γιατί δεν είχες χρήματα για καινούργια.

Αυτές είναι ίσως οι μόνες μέρες του χρόνου που περπατάω με το κεφάλι σκυμμένο γιατί το κίτς σας μου προκαλεί εμετό. Ειλικρινά αν έβρισκα να αγοράσω γαλανόλευκα εμετοσάκουλα ευχαρίστως και θα ξερνούσα με μεγάλη μου χαρά και ανακούφιση, όμως γαμημένοι μου ελληναράδες δεν θα σας χαρίσω ούτε τον εμετό μου.

Δεν θα σπαταλήσω τίποτα απ όσα έβαλα μέσα μου ένα ολόκληρο βράδυ, πρώτα πρώτα γιατι το χρωστάω σε κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που θανάτωσα για να καταφέρω το βλέμμα που δεν θα σταματάει στα ρακένδυτα μπαλκόνια σας και την ακοή που δεν θα συλλέγει τις φάλτσες νότες τρομπέτας απο τα φεστιβάλ μισαλλοδοξίας και ρατσισμού για όσο θα γυρίζω στο σπίτι. Και δεύτερον και κυριότερων για έναν πολύ σημαντικό λόγο:

Ο παππούς μου μου μιλούσε αρκετά συχνά για κάποιους δύστυχους στην κατοχή που περιμένανε να βγουν οι Γερμανοί από τα μπαρ μεθυσμένοι με την ελπίδα να ξεράσουν…αυτοί οι δύστυχοι λοιπόν περίμεναν σαν γεύμα αυτό τον εμμετό, και μόλις το πεδίο απελευθερωνόταν πηγαίναν και τον τρώγανε…εξαναγκασμένοι απο την πείνα και την δυστυχία.

Δεν είστε άξιοι ρε καθίκια να χαραμιστεί για το -δυστυχώς εν ζωή- τομάρι σας κάτι τόσο ελεεινό και τρισάθλιο που όμως για κάποιους κάποτε, έγινε το “φιλί της ζωής”. Τσαλαπάτησαν την κάθε αξιοπρέπειά για να επιβιώσουν σε καταστάσεις και περιόδους που αν υπήρξαν, υπήρξαν γιατί στηρίχθηκαν σε σκυφτές πλάτες προσκυνημένων, σε παρατεταμένα δάκτυλα που έδειχναν αλλα και σε άλλα που ήταν στην σκανδάλη στο πλευρό των ναζί, ΑΛΛΑ ΚΑΙ με την συνυπογράφη και την νομιμοποίηση, 425.990 ψηφοφόρων. Αν και η αξία της ζωής σας δεν σταματάει στον εμετό, γιατί όπως έλεγε και ένα εύστοχο που διάβασα σε κάποιον τοίχο τις προάλλες “Τον φασίστα και αν κρεμάς το σχοινί σου σπαταλάς”…..

Αν και σε αυτό το τελευταίο νομίζω πως η λύση βρέθηκε αφού απ όλα τα παραπάνω γαμημένοι μου πατριώτες, πατριάρχες, ρατσιστές, ομοφοβικοί και σεξιστές, εν ολίγοις ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ, αν κάτι είναι ψέματα, δεν είναι άλλο απ’ το οτι αυτές τις μέρες περπατάω με το κεφάλι σκυφτό! Επιστρέφοντας στο σπίτι λοιπόν το βλέμμα μου δεν το κέρδισαν τα μπλέ και μονότονα μισανθρωπικά σας σύμβολα αλλά οι γεμάτες χρώμα μπουγάδες σας…και είναι κρίμα σε τόσο δύσκολες περιόδους να πάει χαμένο τόσο σχοινί.

http://www.youtube.com/watch?v=UYA4yU0rWXE