(ο διάλογος είναι ουδέτερος απο φύλα ενώ τα πρόσωπα είναι φανταστικά, όχι όμως και οι στιγμές που δημιούργησαν τις σκέψεις)
Μιλώ για σένα που δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχεις, χαοτικός και άπειρος σαν τις κουβέντες μας που δεν ολοκληρώνουμε ποτέ.
Εσένα που όποτε σε πετυχαίνω στις ασφυκτικά από κόσμο νύχτες της Βαλτετσίου, αγαπάω πρώτα να σε μπερδεύω με κάποιον άλλο από το facebook. Πάντα με τον ίδιο, και πάντα το ίδιο αστείο να ειπώνεται σαν να’ναι η πρώτη.
Μιλάω για σένα που όποτε τραβήξεις για λίγο το βλέμμα σου από πάνω μου με την πρώτη ευκαιρία ρωτάω κάποιον αν σε βλέπει όντως και αν υπάρχεις.
Εσύ που δεν διαφωνήσαμε ποτέ σε τίποτα, εσένα που όποτε κάποιος από τους δύο μας εκμυστηρεύτηκε κάτι στον άλλο δειλά με τον φόβο του να ακουστεί υπερβολικός, ο άλλος απλά τον συμπλήρωσε.
Λέω για σένα που μπορούμε να εναλλαχτούμε στο ύφος και τα θέματα της κουβέντας πιο γρήγορα και από φωτογραφικό φλάς. Από νεκρούς μπάτσους, στην γη της ελευθερίας, από έναν πορφυρό ποταμό που επιπλέουν καραφλά πτώματα σε έναν καταρράκτη που ξεχύνονται τα νερά της πρώτης ελεύθερης μέρας στον υπαρκτό κόσμο.
Εμένα και σένα, που συμφωνήσαμε να γίνουμε εργάτες μόνο την τελευταία μέρα του πολιτισμού τους. Εγώ την βαριοπούλα και εσύ το καρότσι, μετατρέποντας σε πέτρες τον ιερό τους βράχο, δημιουργώντας έτσι έναν ανορθόδοξο τάφο, που κάτω από τόνους ιστορικών μαρμάρων θα σφραγίσει τους τυράννους, σε μια άμορφη μάζα από πτώματα, κράνη και πλεξιγκλάς.
Το πότε άλλοτε δείγμα του πολιτισμού θα γίνει η έξοδος κινδύνου από τον ίδιο, όπου στην άλλη άκρη θα μας περιμένουν όσοι πέθαναν, μαχαιρώθηκαν η βασανίστηκαν στον κατάπτυστο βωμό της υπερηφάνειας του.
Σε θυμάμαι ακόμη να μου λες κάποιο βράδυ μεθυσμένος πως σε κάποια άλλη ζωή ήμασταν κουβαλητές αυτών απ’ την Πεντέλη, υπό το «στοργικό χάδι» του πολιτισμικού μαστιγίου του Ικτίνου και του Καλλικράτη, στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων. Πόσο οξύμωρο μου φάνηκε, για να συμπληρώσεις πως αν σφίξαμε τα δόντια είναι γιατί, θα επιστρέψουμε μια μέρα και αυτά τα μάρμαρα θα είναι το διαβατήριο για τον κόσμο του απείρου.
Όμως όλα αυτά θα γίνουν από εμάς που όποτε αποχωριζόμαστε ο πεζόδρομος βιώνει τον ξεριζωμό και την γενοκτονία δύο πατρίδων.
Μιλάω για αυτές τις αντικαταθλιπτικές κάψουλες, που μπαίνουμε όση ώρα κρατάνε οι συζητήσεις μας και ταξιδεύουμε στο μηδέν.
Ευχαριστώ που με χρόνο τόσο ελάχιστο για κάτι τόσο αξεπέραστο, μου απέδειξες έμπρακτα ότι η αναρχία δεν είναι ουτοπία, μηδέ απομακρύνεται καθώς την πλησιάζεις…
..μόνο περπατάει παράλληλα.