Category: Σκέψεις

 

 

αόρατος

 

μεσογείων, κάνω δεξιά να μπω στην αγία παρασκευή και έχει μπάτσους / κάνω τον κύκλο της πλατείας και έχει και στην άλλη γωνία μπάτσους / σταματάω λίγο πιο κάτω, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω πάλι μπάτσους / σε κάθε γωνία του μυαλού μου είναι εκεί και παραφυλάνε / κάνω περίεργες, ελικοειδείς σκέψεις για να τους αποφύγω / σκέφτομαι τον γκάντι να πουλάει ποπ-κορν στην παραλιακή και να’σου στην γωνία της σκέψης τέσσερις δελτάδες με το σεριφογαμημένο ύφος τους να με κοιτάνε.

θυμάμαι στον “νευρικό εραστή” που ένας μπάτσος ζήτησε από τον γούντι άλεν το δίπλωμα του / το έβγαλε λοιπόν ο γούντι άλεν από την τσέπη του, το έκανε κομματάκια και είπε “συγνώμη κύριε, αλλά έχω σοβαρό πρόβλημα με την εξουσία” / θέλω να πάω έξω από ένα αστυνομικό τμήμα να τους πω: “σας γαμάω και εσάς και το ύφος σας” και πριν προλάβουν να με πιάσουν να κόψω τον εαυτό μου σε κομματάκια, να με πετάξω μέσα σε έναν υπόνομο και από τους σωλήνες να μπω μέσα στο τουαλέτα του τμήματος και να γράψω στους τοίχους με σκατά “έχω πρόβλημα με την εξουσία” και την ίδια στιγμή να ξεπροβάλλουν μέσα από την λεκάνη οι διώκτες μου και εγώ να τραβήξω το καζανάκι.

μια και λέω για τουαλέτες, υπάρχει αυτή η φωτογραφία που είναι τραβηγμένη μέσα σε τουαλέτα και σε έναν τοίχο κάποιος έχει γράψει “οι μπάτσοι είναι παντού αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους” / όχι ρε, δεν το θέλω τον έρωτα που μας κάνει αόρατους / τον έρωτα που μας κάνει ατρόμητους θέλω / να τον χέσω τον έρωτα που με εξαφανίζει / θέλω να είμαι εδώ / γιατί στην πραγματικότητα τον δεκέμβρη του 2008 ήμουν αόρατος.

χθες σε ένα κρεσέντο συναισθηματισμού γράφανε όλοι στο τουίτερ “ήμουν κι εγώ φίλος του αλέξανδρου γρηγορόπουλου. ήμουν εκεί το 2008” αλλά δεν ήμουν ακριβώς εκεί / ήμουν αόρατος / το 2008 ήμουν 36 χρονών και απλά τριγυρνούσα μέσα στα συντρίμμια με μια άγρια χαρά / δεν έβαλα το χέρι μου, δεν βοήθησα να αλλάξει ολοκληρωτικά η πόλη μου, να επανασυσταθεί, να χτυπήσω στο μπλέντερ τα μυαλά αυτών που την διοικούν μαζί με σπασμένες κεραίες τηλεόρασης / δεν πήγα στα σπίτια των φοβισμένων να τους πάρω από το χέρι να τους βγάλω έξω στα οδοφράγματα και να τους πω “μην φοβάστε, αυτή είναι η αλήθεια” / αρχίδια έκανα / τίποτα δεν έκανα / Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΚΑΝΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ / γιαυτό με κοιτάει έτσι στην φωτογραφία ο νίκος ρωμανός / ναι εμένα κοιτάει, γιατί αν απ’τους μπάτσους μπορείς να γίνεις αόρατος
από
αυτό
το βλέμμα
δεν μπορείς.

 

 

http://combustions.tumblr.com/post/4227850494

Για να ξέρετε χαζούλιδες ντετέκτιβ, συνομοσιολόγοι, αριστεροί, δεξιοί, κουλοί και ψυχαναγκαστικοί ότι αν κάτι βρωμάει περισσότερο στην υπόθεση των δύο ψόφιων μιασμάτων στο Ν. Ηράκλειο και πάντα όσον αφορά την μεριά του κράτους ώστε να χειρίζεται την υπόθεση όπως θέλει αυτό σε περίπτωση που δεν βγει ανάληψη ευθύνης. Δεν είναι άλλο απ’ το ότι δεν έχει δοθεί το βίντεο από τις κάμερες στη δημοσιότητα.

Γιατί από εκεί είναι πασιφανές ποιος την έκανε την δουλειά, και όποιος έχει ασχοληθεί (όχι να έχει κάνει, τεχνικά μιλάω) με τέτοιες υποθέσεις ξέρει. Τι φοβούνται μην σοκαριστούν οι ευαισθητούληδες (sic) πολίτες; Ποιοι ρε;; Οι κοινωνικοί δράκουλες που ψοφάνε για αίμα, λαϊκά δικαστήρια μεταναστών;; Η που στα τροχαία της εθνικής με κομμένα πόδια και κεφάλια κόβουν ταχύτητα σαν να περνάνε από την γέφυρα του Ισθμού για να δούνε το θέαμα;;

Τον Παύλο εξώφυλλο σου δώσανε και ούτε καν νεκρό…ΝΑ ΞΕΨΥΧΑΕΙ και παρά το “πογκρόμ” έκανε ρεκόρ πωλήσεων το φύλλο και αφού πρώτα το είχε δει ήδη όλη η Ελλάδα μια εβδομάδα νωρίτερα απο το ίντερνετ.

Αφού μιλάνε για τρομοκρατία τι φοβούνται; Να μας το δείξουνε να δούμε τους αναρχικούς με τα διπλά γάντια και τα κολλημένα μανίκια με μονωτική ταινία, προς αποφυγήν πτώσης τριχών και DNA. Μήπως μικροαστούλη-αριστερέ-δεξιέ η κουλέ φοβούνται μην δεις τους εκτελεστές με τίποτα δερμάτινα μπουφάν και χρυσές αλυσίδες στον λαιμό και σπάσει το παραμύθι;

Μην είσαι για ακόμη μια φορά τόσο ρομπότ και σκοτίζεις το μυαλουδάκι σου με κινδυνολογίες…αυτοί το κάνουν το παιχνίδι προς το παρόν και εσείς είστε τα πιόνια.

Εθνικισμός είναι όταν η υπερηφάνειά σου κρέμεται στο μπαλκόνι δίπλα στη μπουγάδα την οποία και στηρίζουν διαφορετικού τύπου μανταλάκια γειτόνων, τα οποία περισυνέλεξες ένα βράδυ στη ζούλα απο τον ακάλυπτο γιατί δεν είχες χρήματα για καινούργια.

Αυτές είναι ίσως οι μόνες μέρες του χρόνου που περπατάω με το κεφάλι σκυμμένο γιατί το κίτς σας μου προκαλεί εμετό. Ειλικρινά αν έβρισκα να αγοράσω γαλανόλευκα εμετοσάκουλα ευχαρίστως και θα ξερνούσα με μεγάλη μου χαρά και ανακούφιση, όμως γαμημένοι μου ελληναράδες δεν θα σας χαρίσω ούτε τον εμετό μου.

Δεν θα σπαταλήσω τίποτα απ όσα έβαλα μέσα μου ένα ολόκληρο βράδυ, πρώτα πρώτα γιατι το χρωστάω σε κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που θανάτωσα για να καταφέρω το βλέμμα που δεν θα σταματάει στα ρακένδυτα μπαλκόνια σας και την ακοή που δεν θα συλλέγει τις φάλτσες νότες τρομπέτας απο τα φεστιβάλ μισαλλοδοξίας και ρατσισμού για όσο θα γυρίζω στο σπίτι. Και δεύτερον και κυριότερων για έναν πολύ σημαντικό λόγο:

Ο παππούς μου μου μιλούσε αρκετά συχνά για κάποιους δύστυχους στην κατοχή που περιμένανε να βγουν οι Γερμανοί από τα μπαρ μεθυσμένοι με την ελπίδα να ξεράσουν…αυτοί οι δύστυχοι λοιπόν περίμεναν σαν γεύμα αυτό τον εμμετό, και μόλις το πεδίο απελευθερωνόταν πηγαίναν και τον τρώγανε…εξαναγκασμένοι απο την πείνα και την δυστυχία.

Δεν είστε άξιοι ρε καθίκια να χαραμιστεί για το -δυστυχώς εν ζωή- τομάρι σας κάτι τόσο ελεεινό και τρισάθλιο που όμως για κάποιους κάποτε, έγινε το “φιλί της ζωής”. Τσαλαπάτησαν την κάθε αξιοπρέπειά για να επιβιώσουν σε καταστάσεις και περιόδους που αν υπήρξαν, υπήρξαν γιατί στηρίχθηκαν σε σκυφτές πλάτες προσκυνημένων, σε παρατεταμένα δάκτυλα που έδειχναν αλλα και σε άλλα που ήταν στην σκανδάλη στο πλευρό των ναζί, ΑΛΛΑ ΚΑΙ με την συνυπογράφη και την νομιμοποίηση, 425.990 ψηφοφόρων. Αν και η αξία της ζωής σας δεν σταματάει στον εμετό, γιατί όπως έλεγε και ένα εύστοχο που διάβασα σε κάποιον τοίχο τις προάλλες “Τον φασίστα και αν κρεμάς το σχοινί σου σπαταλάς”…..

Αν και σε αυτό το τελευταίο νομίζω πως η λύση βρέθηκε αφού απ όλα τα παραπάνω γαμημένοι μου πατριώτες, πατριάρχες, ρατσιστές, ομοφοβικοί και σεξιστές, εν ολίγοις ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ, αν κάτι είναι ψέματα, δεν είναι άλλο απ’ το οτι αυτές τις μέρες περπατάω με το κεφάλι σκυφτό! Επιστρέφοντας στο σπίτι λοιπόν το βλέμμα μου δεν το κέρδισαν τα μπλέ και μονότονα μισανθρωπικά σας σύμβολα αλλά οι γεμάτες χρώμα μπουγάδες σας…και είναι κρίμα σε τόσο δύσκολες περιόδους να πάει χαμένο τόσο σχοινί.

 

http://www.youtube.com/watch?v=UYA4yU0rWXE

Κάποτε το παραλήρημα μιας δακτυλοδεικτούμενης αλκοολικής εθισμένη στα βαρβιτουρικά, σήμερα τα αποφθέγματα της Κατερίνας Γώγου. Για τον τρελό Άσιμο πριν τον θάνατο του και μετά ο Νικόλας της καρδιάς μας λίγο πολύ τα ξέρετε. Ο Σιδηρόπουλος ευτυχώς το είχε γενικώς ο άνθρωπος και όση ηρωίνη και να είχε ρουφήξει κρατούσε αποστάσεις ο ίδιος από τους διαφόρους ελιτιστές και δη αυτοαποκαλούμενους με διάφορα ελευθεριακά προσωνυμία! Πόσοι άλλοι από σκέτοι πούστηδες πριν τον θάνατό τους γίνανε οι καλλιτέχνες της καρδιάς μας με ομοφυλοφιλικές φήμες; Πόσοι διαφορετικοί έφαγαν ξύλο για να φύγουν από τις πλατείες μας και αν γινόταν και από τις ζωές μας, και πεθαίνοντας μετέπειτα με το έργο τους μετατράπηκαν σε κομμάτι αυτών και ινδάλματα;

Τα έργα τους τα γέννησε η ασφυξία που τους προκαλούσε η κοινωνία της διαφορετικότητας που συντηρούμε ακόμη κι εμείς οι ίδιοι αναπαράγοντας τις δομές της καθημερινώς. Ο ρατσισμός μπορεί να προέρχεται από την λέξη ράτσα αλλά γελιέται όποιος δεν βλέπει την πολυσύνθετη έννοια της λέξης. Είναι λογικό το διαφορετικό να το κοιτάμε καχύποπτα εξάλλου το πουλί που έχει γεννηθεί μέσα στο κλουβί το να πετάς ελεύθερο το θεωρεί ασθένεια. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος αντίληψης (άρα και κρίσης) των πραγμάτων και αυτό θα γίνει μονο με το να ξεκολλήσουμε λίγο από τις θεωρίες των “ταμπελοποιημένων αντιδομών” (αντιρατσιστής, αντιφασίστας, αντι αντι) και να επεκτείνουμε αυτό που το υπάρχον σύστημα με την παιδεία του φρόντισε να μείνει οσο το δυνατόν υπανάπτυκτο απο την μέρα που γεννιόμαστε, και δεν είναι άλλο από την λογική μας. Αν κάτι μας διαχωρίζει απο τα αλλα ζώα του βασιλείου χωρίς να μας κάνει ανώτερους δεν είναι άλλο το χαρακτηριστικό της αναπτυσσόμενης λογικής. Ας γίνουμε άνθρωποι λοιπόν με ορθολογιστική σκέψη και η αναρχία θα πάψει να είναι ουτοπία. Γιατί δεν μπορείς να καταφέρεις καμιά αλλαγή στους γύρω σου και δη στην κοινωνία ολόκληρη αν δεν το έχεις φέρει πρώτα μέσα σου.

(ο διάλογος είναι ουδέτερος απο φύλα ενώ τα πρόσωπα είναι φανταστικά, όχι όμως και οι στιγμές που δημιούργησαν τις σκέψεις)

Μιλώ για σένα που δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχεις, χαοτικός και άπειρος σαν τις κουβέντες μας που δεν ολοκληρώνουμε ποτέ.

Εσένα που όποτε σε πετυχαίνω στις ασφυκτικά από κόσμο νύχτες της Βαλτετσίου, αγαπάω πρώτα να σε μπερδεύω με κάποιον άλλο από το facebook. Πάντα με τον ίδιο, και πάντα το ίδιο αστείο να ειπώνεται σαν να’ναι η πρώτη.

Μιλάω για σένα που όποτε τραβήξεις για λίγο το βλέμμα σου από πάνω μου με την πρώτη ευκαιρία ρωτάω κάποιον αν σε βλέπει όντως και αν υπάρχεις.

Εσύ που δεν διαφωνήσαμε ποτέ σε τίποτα, εσένα που όποτε κάποιος από τους δύο μας εκμυστηρεύτηκε κάτι στον άλλο δειλά με τον φόβο του να ακουστεί υπερβολικός, ο άλλος απλά τον συμπλήρωσε.

Λέω για σένα που μπορούμε να εναλλαχτούμε στο ύφος και τα θέματα της κουβέντας πιο γρήγορα και από φωτογραφικό φλάς. Από νεκρούς μπάτσους, στην γη της ελευθερίας, από έναν πορφυρό ποταμό που επιπλέουν καραφλά πτώματα σε έναν καταρράκτη που ξεχύνονται τα νερά της πρώτης ελεύθερης μέρας στον υπαρκτό κόσμο.

Εμένα και σένα, που συμφωνήσαμε να γίνουμε εργάτες μόνο την τελευταία μέρα του πολιτισμού τους. Εγώ την βαριοπούλα και εσύ το καρότσι, μετατρέποντας σε πέτρες τον ιερό τους βράχο, δημιουργώντας έτσι έναν ανορθόδοξο τάφο, που κάτω από τόνους ιστορικών μαρμάρων θα σφραγίσει τους τυράννους, σε μια άμορφη μάζα από πτώματα, κράνη και πλεξιγκλάς.

Το πότε άλλοτε δείγμα του πολιτισμού θα γίνει η έξοδος κινδύνου από τον ίδιο, όπου στην άλλη άκρη θα μας περιμένουν όσοι πέθαναν, μαχαιρώθηκαν η βασανίστηκαν στον κατάπτυστο βωμό της υπερηφάνειας του.

Σε θυμάμαι ακόμη να μου λες κάποιο βράδυ μεθυσμένος πως σε κάποια άλλη ζωή ήμασταν κουβαλητές αυτών απ’ την Πεντέλη, υπό το «στοργικό χάδι» του πολιτισμικού μαστιγίου του Ικτίνου και του Καλλικράτη, στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων. Πόσο οξύμωρο μου φάνηκε, για να συμπληρώσεις πως αν σφίξαμε τα δόντια είναι γιατί, θα επιστρέψουμε μια μέρα και αυτά τα μάρμαρα θα είναι το διαβατήριο για τον κόσμο του απείρου.

Όμως όλα αυτά θα γίνουν από εμάς που όποτε αποχωριζόμαστε ο πεζόδρομος βιώνει τον ξεριζωμό και την γενοκτονία δύο πατρίδων.

Μιλάω για αυτές τις αντικαταθλιπτικές κάψουλες, που μπαίνουμε όση ώρα κρατάνε οι συζητήσεις μας και ταξιδεύουμε στο μηδέν.

Ευχαριστώ που με χρόνο τόσο ελάχιστο για κάτι τόσο αξεπέραστο, μου απέδειξες έμπρακτα ότι η αναρχία δεν είναι ουτοπία, μηδέ απομακρύνεται καθώς την πλησιάζεις…

..μόνο περπατάει παράλληλα.