Κάποτε το παραλήρημα μιας δακτυλοδεικτούμενης αλκοολικής εθισμένη στα βαρβιτουρικά, σήμερα τα αποφθέγματα της Κατερίνας Γώγου. Για τον τρελό Άσιμο πριν τον θάνατο του και μετά ο Νικόλας της καρδιάς μας λίγο πολύ τα ξέρετε. Ο Σιδηρόπουλος ευτυχώς το είχε γενικώς ο άνθρωπος και όση ηρωίνη και να είχε ρουφήξει κρατούσε αποστάσεις ο ίδιος από τους διαφόρους ελιτιστές και δη αυτοαποκαλούμενους με διάφορα ελευθεριακά προσωνυμία! Πόσοι άλλοι από σκέτοι πούστηδες πριν τον θάνατό τους γίνανε οι καλλιτέχνες της καρδιάς μας με ομοφυλοφιλικές φήμες; Πόσοι διαφορετικοί έφαγαν ξύλο για να φύγουν από τις πλατείες μας και αν γινόταν και από τις ζωές μας, και πεθαίνοντας μετέπειτα με το έργο τους μετατράπηκαν σε κομμάτι αυτών και ινδάλματα;

Τα έργα τους τα γέννησε η ασφυξία που τους προκαλούσε η κοινωνία της διαφορετικότητας που συντηρούμε ακόμη κι εμείς οι ίδιοι αναπαράγοντας τις δομές της καθημερινώς. Ο ρατσισμός μπορεί να προέρχεται από την λέξη ράτσα αλλά γελιέται όποιος δεν βλέπει την πολυσύνθετη έννοια της λέξης. Είναι λογικό το διαφορετικό να το κοιτάμε καχύποπτα εξάλλου το πουλί που έχει γεννηθεί μέσα στο κλουβί το να πετάς ελεύθερο το θεωρεί ασθένεια. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος αντίληψης (άρα και κρίσης) των πραγμάτων και αυτό θα γίνει μονο με το να ξεκολλήσουμε λίγο από τις θεωρίες των “ταμπελοποιημένων αντιδομών” (αντιρατσιστής, αντιφασίστας, αντι αντι) και να επεκτείνουμε αυτό που το υπάρχον σύστημα με την παιδεία του φρόντισε να μείνει οσο το δυνατόν υπανάπτυκτο απο την μέρα που γεννιόμαστε, και δεν είναι άλλο από την λογική μας. Αν κάτι μας διαχωρίζει απο τα αλλα ζώα του βασιλείου χωρίς να μας κάνει ανώτερους δεν είναι άλλο το χαρακτηριστικό της αναπτυσσόμενης λογικής. Ας γίνουμε άνθρωποι λοιπόν με ορθολογιστική σκέψη και η αναρχία θα πάψει να είναι ουτοπία. Γιατί δεν μπορείς να καταφέρεις καμιά αλλαγή στους γύρω σου και δη στην κοινωνία ολόκληρη αν δεν το έχεις φέρει πρώτα μέσα σου.

(ο διάλογος είναι ουδέτερος απο φύλα ενώ τα πρόσωπα είναι φανταστικά, όχι όμως και οι στιγμές που δημιούργησαν τις σκέψεις)

Μιλώ για σένα που δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχεις, χαοτικός και άπειρος σαν τις κουβέντες μας που δεν ολοκληρώνουμε ποτέ.

Εσένα που όποτε σε πετυχαίνω στις ασφυκτικά από κόσμο νύχτες της Βαλτετσίου, αγαπάω πρώτα να σε μπερδεύω με κάποιον άλλο από το facebook. Πάντα με τον ίδιο, και πάντα το ίδιο αστείο να ειπώνεται σαν να’ναι η πρώτη.

Μιλάω για σένα που όποτε τραβήξεις για λίγο το βλέμμα σου από πάνω μου με την πρώτη ευκαιρία ρωτάω κάποιον αν σε βλέπει όντως και αν υπάρχεις.

Εσύ που δεν διαφωνήσαμε ποτέ σε τίποτα, εσένα που όποτε κάποιος από τους δύο μας εκμυστηρεύτηκε κάτι στον άλλο δειλά με τον φόβο του να ακουστεί υπερβολικός, ο άλλος απλά τον συμπλήρωσε.

Λέω για σένα που μπορούμε να εναλλαχτούμε στο ύφος και τα θέματα της κουβέντας πιο γρήγορα και από φωτογραφικό φλάς. Από νεκρούς μπάτσους, στην γη της ελευθερίας, από έναν πορφυρό ποταμό που επιπλέουν καραφλά πτώματα σε έναν καταρράκτη που ξεχύνονται τα νερά της πρώτης ελεύθερης μέρας στον υπαρκτό κόσμο.

Εμένα και σένα, που συμφωνήσαμε να γίνουμε εργάτες μόνο την τελευταία μέρα του πολιτισμού τους. Εγώ την βαριοπούλα και εσύ το καρότσι, μετατρέποντας σε πέτρες τον ιερό τους βράχο, δημιουργώντας έτσι έναν ανορθόδοξο τάφο, που κάτω από τόνους ιστορικών μαρμάρων θα σφραγίσει τους τυράννους, σε μια άμορφη μάζα από πτώματα, κράνη και πλεξιγκλάς.

Το πότε άλλοτε δείγμα του πολιτισμού θα γίνει η έξοδος κινδύνου από τον ίδιο, όπου στην άλλη άκρη θα μας περιμένουν όσοι πέθαναν, μαχαιρώθηκαν η βασανίστηκαν στον κατάπτυστο βωμό της υπερηφάνειας του.

Σε θυμάμαι ακόμη να μου λες κάποιο βράδυ μεθυσμένος πως σε κάποια άλλη ζωή ήμασταν κουβαλητές αυτών απ’ την Πεντέλη, υπό το «στοργικό χάδι» του πολιτισμικού μαστιγίου του Ικτίνου και του Καλλικράτη, στο όνομα της ελευθερίας των ανθρώπων. Πόσο οξύμωρο μου φάνηκε, για να συμπληρώσεις πως αν σφίξαμε τα δόντια είναι γιατί, θα επιστρέψουμε μια μέρα και αυτά τα μάρμαρα θα είναι το διαβατήριο για τον κόσμο του απείρου.

Όμως όλα αυτά θα γίνουν από εμάς που όποτε αποχωριζόμαστε ο πεζόδρομος βιώνει τον ξεριζωμό και την γενοκτονία δύο πατρίδων.

Μιλάω για αυτές τις αντικαταθλιπτικές κάψουλες, που μπαίνουμε όση ώρα κρατάνε οι συζητήσεις μας και ταξιδεύουμε στο μηδέν.

Ευχαριστώ που με χρόνο τόσο ελάχιστο για κάτι τόσο αξεπέραστο, μου απέδειξες έμπρακτα ότι η αναρχία δεν είναι ουτοπία, μηδέ απομακρύνεται καθώς την πλησιάζεις…

..μόνο περπατάει παράλληλα.